Μαλάκα Έλληνα δες λίγο ακόμα μπαλίτσα μπάς και στα πάρουνε όλα!

Το παρακάτω είναι αναδημοσίευση από το blog http://blog.stigalaria.org. Το θεωρώ πολύ ενδιαφέρον για όλους αυτούς που θεοποιούν τυφλά τους παράγοντες των ομάδων τους (π.χ. Κόκκαλης, Γιαννακόπουλοι κλπ) και καίγονται για τα "δίκαια" αιτήματά τους (κατασκευή γηπέδου με έξοδα της πολιτείας, ρυθμίσεις χρεών κλπ)

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μαλάκα Έλληνα δες λίγο ακόμα μπαλίτσα μπάς και στα πάρουνε όλα!

28 Jun 2010

Το άρθρο που ακολουθεί είναι του δημοσιογράφου Διονύση Ελευθεράτου και δημοσιεύθηκε λίγες εβδομάδες νωρίτερα στην εφημερίδα ΠΡΙΝ. Το θέμα του έχει να κάνει με τις Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρίες, ιδιωτικές επιχειρήσεις θεάματος που δεν έχουν ουδεμία σχέση με αυτό που λέμε “αθλητισμό της κοινωνίας”, οι οποίες χρωστάνε πολλά χρήματα στο δημόσιο και μονίμως καταφέρνουν να αποφεύγουν την πληρωμή! Όπλα τους ο οπαδισμός/κοπαδισμός, η μονόπλευρη παραενημέρωση των αθλητικών εφημερίδων και ο κοτζαμπασισμός του πολιτικού προσωπικού της Ελλάδας…

                                     =====================================

Σε έναν τομέα, όμως, τα «σιχτιρίσματα» σπάνιζαν: το φαγοπότι των επιχειρήσεων του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ, με λεφτά δικά μας και με το κράτος σε ρόλο σερβιτόρου, δυστυχώς έβρισκε πολύ μεγάλη ανοχή. Τουλάχιστον στις τάξεις των φιλάθλων – οπαδών. Γιατί; Μήπως διεκπεραιωνόταν κομψά αυτό το αίσχος; Κάθε άλλο. Θα βρούμε την απάντηση σε μια παράμετρο – πραγματική ευλογία για τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ: οι «πάνω» κοιμούνται περισσότερο ήσυχοι, όταν οι «κάτω» διαστρέφουν τις ιεραρχήσεις των αναγκών τους και προτάσσουν τις δευτερεύουσες ιδιότητές τους σαν να είναι βασικές. Το φαινόμενο του εργαζόμενου που θέλει να νιώθει πάνω από όλα οπαδός ομάδας κι ως εκ τούτου θεωρεί προσωπική νίκη (!) την ευχέρεια της ΠΑΕ «του» να «γλεντά» με χρήματα του δημοσίου είναι ασφαλώς εκτεταμένο, όχι όμως και μοναδικό. Έχει εμφανείς αντιστοιχίες με ό,τι συμβαίνει γενικώς στην κοινωνία. Θυμίζει τον άνθρωπο – εργαζόμενο ο οποίος, επειδή είχε πεισθεί να σκέφτεται πρωτίστως ως «καταναλωτής», χαιρόταν τότε που γινόταν σμπαράλια το ωράριο των εμποροϋπαλλήλων. Με τον άνθρωπο – εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα ο οποίος, επειδή νιώθει πρωτίστως εχθρός των δημοσίων υπαλλήλων, χαμογέλασε χαιρέκακα όταν ανακοινώθηκαν τα μισθολογικά «τσεκουρώματα». Οι τύποι των παραδειγμάτων μας κάποια στιγμή συνειδητοποιούν πως το κύμα του κακού, που τόσο τους χαροποίησε, κατευθύνεται και προς το μέρος τους.

Στο χώρο του αθλητισμού, πάλι, το κακό έμοιαζε ανέκαθεν με ορμητικό, ασταμάτητο ποτάμι. Το χρονικό που παρατίθεται είναι εύγλωττο, όχι όμως πλήρες: αφορά τις κρατικές γαλαντομίες στο θέμα των χρεών και μόνο. Αν φιλοδοξούσαμε να αναλύσουμε, για παράδειγμα, το εξωφρενικό ρίαλ εστέιτ της κατασκευής νέων γηπέδων, με τους ορθάνοιχτους (κι εδώ) κρουνούς του δημοσίου, θα χρειαζόμασταν άλλο τόσο χώρο. Διότι, όπως γράφαμε προσφάτως με αφορμή το γήπεδο στο Βοτανικό, αν ο Εφραίμ έκανε τη «δουλειά» εντάσσοντας σε αυτήν την ανέγερση γηπέδου, ίσως σήμερα κανείς να μην μιλούσε για σκάνδαλο!

Από τους πολιτικούς που διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας, κάποιος παρουσίαζε μια ομοιότητα με τον … αρχαίο Δημοσθένη: ο Γεώργιος Ράλλης αδυνατούσε να προφέρει το «Ρο», αλλά θεσμοθέτησε στο ποδόσφαιρο το πιο διαδεδομένο «Ρο» που συναντά κανείς στη διασταύρωση των λεωφόρων Δημόσιου Βίου και Επιχειρηματικού Κόσμου: τη ρεμούλα.

Τι ακριβώς έκανε ο θεωρούμενος και εκπρόσωπος της «πεφωτισμένης Δεξιάς» Γ. Ράλλης; Επιτρέποντας το «δεν πληρώνω- δεν πληρώνω» των ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων, ευθύς μόλις αυτές συστάθηκαν ως «ΑΕ», προσέφερε ηθική νομιμοποίηση στα μελλοντικά τους … κλέη. Ήταν το σωτήριο έτος 1979. Με το νόμο 879 η κυβέρνηση Ράλλη θέσπισε το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ορίζοντας πως οι ομάδες της Α΄ και Β΄ Εθνικής κατηγορίας θα λειτουργούσαν ως ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες (ΠΑΕ). Με το άρθρο 21 του νόμου έγινε η πρώτη ρύθμιση χρεών προς το δημόσιο, υπό το κράτος της καλοκάγαθης σκέψης πως στην εκκίνηση του επαγγελματικού ποδοσφαίρου όλο και κάποια απειρία και άγνοια θα ταλάνιζε τις ΠΑΕ.

Την εποχή εκείνη συζητιόταν εντόνως ο θεσμός του αυτόματου διαζυγίου, το οποίο μάλιστα είχε υπερψηφιστεί στη Βουλή, το Φεβρουάριο, παρά τις αντιδράσεις της Εκκλησίας. Αυτό που εφάρμοσε στο ποδόσφαιρο η κυβέρνηση Ράλλη προς όφελος των ΠΑΕ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί .. αυτόματο συγχωροχάρτι. Η νομική ισχύς του «σκόντου» του 1979 μπορεί να ήταν προσωρινή και χρονικώς προσδιορισμένη, αλλά η αύρα του θα αποδεικνυόταν διαχρονικότατη. Η «πεφωτισμένη Δεξιά» είχε φωτίσει το δρόμο για τα μελλούμενα.

Άλμα στη χαραυγή των 90ς: «ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός, ΝΔ και ΚΚΕ- κανείς σας μην πατήσει, μέσα στο Παλέ». Το φώναζαν οπαδοί του Ολυμπιακού στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας που βαφτίστηκε «Παλέ» για τις ανάγκες της ρίμας. Τότε πήγαινε πολύ καλά στην Ευρώπη η ομάδα βόλεϊ των ερυθρολεύκων, των οποίων οι οπαδοί άδραξαν την ευκαιρία να προειδοποιήσουν: όλοι οι πολιτικοί ήταν ανεπιθύμητοι, εχθροί, αν δεν βοηθούσαν την ΠΑΕ Ολυμπιακός να απαλλαγεί από το πρόβλημα με την Τράπεζα Κρήτης. Από το βραχνά τον οποίο είχε κληροδοτήσει η εποχή Κοσκωτά.

Ο τρόπος να απαλλαγεί η ερυθρόλευκη ΠΑΕ βρέθηκε το ’92, επί κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τον επεξεργάστηκε ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας Στέφανος Μάνος εισάγοντας τρία ειδικά άρθρα στο νόμο 2021, που κατά τα άλλα ρύθμιζε πιστώσεις για… αρχαιολογικά έργα. Τι έχασε το δημόσιο από τη λύση Μάνου; Περίπου τρία δισεκατομμύρια δρχ. Το απολεσθέν ποσό ίσως θεωρηθεί «ανεκτό», αν συγκριθεί με το κατοπινό, γενικευμένο πάρτι των ΠΑΕ – μπαταξήδων, αλλά όπως είπε και ο Μάο «και η μεγαλύτερη πορεία ξεκινά με ένα μικρό βήμα εμπρός».

Εκείνη η αρχή, του 1992, ενσωμάτωνε όλα τα επιθυμητά – ένθεν κακείθεν- στοιχεία. Με χαρά οι ΠΑΕ διαπίστωσαν ότι ήταν μεγάλο όπλο στα χέρια τους το πάθος των οπαδών. Ο γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Στ. Μάνος, «αρχιτέκτονας» τότε μιας ελάχιστα δημοφιλούς οικονομικής πολιτικής, άκουσε το ευεργετικό (για τον ίδιο), δημόσιο, μεγάλο «ευχαριστώ» από το στόμα του Σωκράτη Κόκκαλη. Από την μια πλευρά, οι ΠΑΕ ήξεραν, πλέον, ότι μπορούσαν να επιστρατεύουν το προαναφερθέν κακέκτυπο «λαϊκού παράγοντα». Από την άλλη, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατανόησαν πως όλο και κάποια πολιτικά οφέλη θα τους εξασφάλιζε τούτη η παρωδία «κοινωνικής ευαισθησίας». Αρκεί να παρέμενε ακλόνητη στις τάξεις των περισσότερων οπαδών, όλων των συλλόγων, η αντίληψη «πάνω από όλα η ομάδα»- δηλαδή το ταμείο της.

Δεν στερείται συμβολικής σημασίας και το εξής: η ρύθμιση Μάνου έγινε σε καιρούς, κατά τους οποίους το δημόσιο έλλειμμα προσέγγιζε τα σημερινά επίπεδα: το 1992 ήταν 11,5% και το 1993 ανήλθε στο 12,5%. Κατά τα άλλα ο Κ. Μητσοτάκης επαίρεται σήμερα πως υπήρξε «μεγάλος τιμονιέρης» στα οικονομικά!

Τουλάχιστον ο Μάνος πρόλαβε να ακούσει ένα «ευχαριστώ». Στη συνέχεια οι ΠΑΕ συνήθισαν να λένε «όχι, ευχαριστώ». Το κράτος σχεδόν τις ικέτευε να δεχθούν βολικές ρυθμίσεις χρεών, αλλά γιατί να ιδρώσει το αφτί τους; Αντιθέτως, ίδρωνε από αγωνία η εκάστοτε κρατική εξουσία και μόνο στη σκέψη ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να πει στις ΠΑΕ «πληρώνετε με χρήμα ή με υποβιβασμό».

Εκτός από τις μύγες, τον Αύγουστο είναι τροφαντές και οι εκπτώσεις. Όχι μόνο αυτές των εμπορικών καταστημάτων, αλλά – ενίοτε- και εκείνες τις οποίες προσφέρουν οι κυβερνήσεις στους μπαταξήδες. Τον Αύγουστο του 1993, ενώ «παίζονταν» οι «καθυστερήσεις» της τότε κυβερνητικής θητείας της ΝΔ, δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ ο νόμος 2166 που αφορούσε «κίνητρα ανάπτυξης επιχειρήσεων, διαρρυθμίσεις στην έμμεση και άμεση φορολογία». Άρθρο του νόμου αυτού έδωσε σε 22 ΠΑΕ τη δυνατότητα αποπληρωμής χρεών σε 90 δόσεις. Τη στιγμή εκείνη όφειλαν στο δημόσιο 24 δισεκατομμύρια δραχμές, ποσό υπερτριπλάσιο του μετοχικού τους κεφαλαίου! Οι περισσότερες ΠΑΕ τσίνησαν επειδή δεν απαλείφθηκαν τα πρόστιμα και οι προσαυξήσεις και … στύλωσαν τα πόδια.

Το ίδιο συνέβη και το 1996. Η «φρέσκια» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ πετσόκοψε πρόστιμα και προσαυξήσεις – με το νόμο 2443, περί «τελωνειακού κώδικα». Ζήτησε να πληρώσουν οι ΠΑΕ σε 48 δόσεις 5,8 δισεκατομμύρια δραχμές, αλλά οι περισσότερες έκριναν ασύμφορη την πρόταση. Χαζές ήταν; Αφού κανείς δεν θα τις πείραζε…

Έλα όμως που χρειάζονταν και συμπληρωματικές χάρες. Η κρατική εξουσία συνήθισε να παριστάνει την τυφλή και να ανέχεται ακόμη και την πιο ξετσίπωτη μέθοδο φοροδιαφυγής που σκαρφίστηκαν οι ΠΑΕ: την πρακτική της παρουσίασης μηδενικών – γνωστών και ως λευκών- συμβολαίων. Επισήμως οι ΠΑΕ εμφάνιζαν ποδοσφαιριστές ως εργαζόμενους αμισθί (!) κι έτσι δεν απέδιδαν τους φόρους που αναλογούσαν στις αποδοχές των συγκεκριμένων παικτών.

Τα λευκά συμβόλαια εξυπηρετούσαν τις ΠΑΕ, ακόμη και στις περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν δέχονταν οι ίδιες να καταβάλουν το 20% που πλήρωναν οι παίκτες στην Εφορία (προσφάτως ο συντελεστής έγινε 40%). Σε αυτές τις περιπτώσεις, η συνήθης αντιπρόταση των ποδοσφαιριστών ήταν: «αφού δεν μου πληρώνετε την Εφορία, κάντε μου λευκό συμβόλαιο και δώστε μου από τώρα επιταγές, για να εξασφαλιστώ». Έτσι, ο εμπαιγμός των λευκών συμβολαίων για τις ΠΑΕ αποτελούσε – και αποτελεί – «λύση», σε κάθε σενάριο: είτε τις απαλλάσσει από την υποχρέωση καταβολής φόρου, είτε τις βοηθά στις διαπραγματεύσεις με τους ποδοσφαιριστές, βοηθώντας εκείνους να φοροδιαφύγουν.

Οι αναγνώστες του Πριν έχουν ήδη πληροφορηθεί για την αποκάλυψη που έκαναν στο Βήμα, στις 10 Απριλίου 1999, οι δημοσιογράφοι Β. Σαμπράκος και Λ. Χαραλαμπόπουλος: ούτε δέκα, ούτε είκοσι, αλλά 136 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έπαιζαν μπάλα .. για την ψυχή φιλικών τους προσώπων! Αυτό φαινόταν στα συμβόλαια που είχαν κατατεθεί στην ΕΠΟ. «Πρωταθλητής» στην κατάχρηση αυτού του τρικ ήταν τότε ο Παναθηναϊκός που εμφάνιζε ως .. αγνούς ερασιτέχνες δέκα παίκτες του, μεταξύ των οποίων και το «ιερό τέρας» της ομάδας, τον Κριστόφ Βαζέχα! Είπαμε, έτος 1999. Τότε που η «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση Σημίτη ζητούσε από τον ελληνικό λαό θυσίες για να γίνει δεκτή η χώρα στην ΟΝΕ.

Η Ελλάδα το 2000 μπήκε στην ΟΝΕ, η ανθρωπότητα μπήκε στον 21ο αιώνα κι η κυβέρνηση του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ, που είχε προ πολλού μπει .. στο νόημα, είπε να τα γιορτάσει όλα αυτά με ένα ακόμη μεγάλο σκόντο. Όχι μόνο προς τις ΠΑΕ, αλλά και τις ΚΑΕ – τις καλαθοσφαιρικές επιχειρήσεις.

Στη δεύτερη θητεία του στο υπουργείο Πολιτισμού, ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατόρθωσε το 2001 να εισάγει την ειδική εκκαθάριση στο νόμο 2947, που ρύθμιζε «θέματα ολυμπιακής φιλοξενίας, έργων και υποδομών». Επωφελήθηκαν έξι ΚΑΕ (Άρης, ΠΑΟΚ, Πανιώνιος, Ηρακλής, Νίαρ Ιστ, ΓΣ Λάρισας) και πέντε ΠΑΕ (Πανιώνιος, Λάρισα, Καβάλα, Νάουσα, Πιερικός): όλες μαζί χρωστούσαν – είτε στο δημόσιο είτε σε τρίτους- 51 εκ. ευρώ και «καθάρισαν» πληρώνοντας μόλις το 2,3%. Επειδή οι οφειλές ήταν και «προς τρίτους», τα όσα είχε λαμβάνειν το δημόσιο ευκόλως ξεχάστηκαν και ουδέποτε συζητήθηκαν στα σοβαρά. Σιγά μην καταδεχόταν να ασχοληθεί με κάτι τέτοια η «ισχυρή Ελλάδα», που ετοιμαζόταν να διοργανώσει και χρυσοπληρωμένους Ολυμπιακούς Αγώνες… ..

Όταν το «γαλαντόμο» Δημόσιο δεν πάει καν στο δικαστήριο…

Αν χρωστάς χρήματα σε «ζόρικους» τύπους, ίσως αναγκαστείς κάποια στιγμή να κρυφτείς, αλλάζοντας όνομα και εμφάνιση. Αν ήσουν ΠΑΕ ή ΚΑΕ που χρωστούσες (και) στο Δημόσιο, την εποχή της ειδικής εκκαθάρισης του 2001, χρειαζόταν απλώς να τροποποιήσεις το όνομά σου- δίχως να κρυφτείς. Πόσοι φίλαθλοι θυμούνται ότι από το 2001 ο Πανιώνιος και η Καβάλα ονομάζονται τυπικώς «Νέος Πανιώνιος» και «Νέα Καβάλα»; Το ποσοστό τους πιθανότατα θα είναι τόσο ισχνό, όσο και το αντίστοιχο των Αθηναίων που αποκαλούν την οδό Πατησίων «28ης Οκτωβρίου» και την Πανεπιστημίου «Ελευθερίου Βενιζέλου».

Αυτή ήταν η .. θυσία που κλήθηκαν να κάνουν το 2001 όσες ΠΑΕ και ΚΑΕ ευεργετήθηκαν από την «ειδική εκκαθάριση». Η κρατική εξουσία τους έδωσε αυτή τη δυνατότητα, παράγοντας σκέτη κωμωδία! Λες και δεν πρόκειται για τις ίδιες ακριβώς ομάδες – εταιρείες. Διάβολε, ακόμη και οι καλόγεροι του Μεσαίωνα διέθεταν το φιλότιμο να βαφτίζουν το κρέας «ψάρι». Όχι «νέο κρέας». Πού να φαντάζονταν οι δύσμοιροι πώς ακριβώς θα οργανώνονταν τα φαγοπότια του 21ου αιώνα, για χάρη των αφεντικών της «στρογγυλής θεάς»..

Τρία χρόνια αργότερα εγένετο μεγαλύτερο θαύμα: να μην κρύβεται ο οφειλέτης, γίνεται. Να εξαφανίζεται όμως ο έχων λαμβάνειν, γίνεται; Ασφαλώς! Συνέβη την 30η Οκτωβρίου του 2004. Οι εκπρόσωποι του κράτους έλαμψαν δια της απουσίας τους από το δικαστήριο κι έτσι έλαμψαν από χαρά και τα πρόσωπα των παραγόντων της ΠΑΕ ΑΕΚ: το δημόσιο παραιτήθηκε ντε φάκτο από τη διεκδίκηση των 90,5 εκατομμυρίων ευρώ που του όφειλε η ΑΕΚ, η οποία την περίοδο εκείνη διεκδικούσε την υπαγωγή της στο πολυσυζητημένο άρθρο 44 του νόμου 1892/90.

Αυτά τα 90,5 εκ. αντιστοιχούσαν στο 53% των συνολικών οφειλών της ΠΑΕ. Υπό το πρίσμα του άρθρου 44, το χαλασμένο … ξυπνητήρι ή GPS των ανθρώπων του δημοσίου έριξε το συνολικό χρέος της ΑΕΚ από τα 170,8 στα 23,3 εκατομμύρια ευρώ. Δυο ημέρες έπειτα από την επέτειο του «Όχι» ΑΕΚ και δημόσιο ήταν σαν να φώναζαν «Αέρα!». Η ΠΑΕ από ανακούφιση επειδή μπορούσε να ανασάνει, το δημόσιο απαντώντας σε ένα ρητορικό ερώτημα: «Τι θα εισπράξουμε;».

Από τα μαλλιά άρπαξαν το άρθρο 44 του νόμου 1892/90 δυο ακόμη ΠΑΕ που βρίσκονταν σε πολύ καλύτερη θέση, από εκείνη στην οποία είχε περιέλθει η ΑΕΚ. Ο Άρης, η πρώτη ΠΑΕ που κατόρθωσε να υπαχθεί στο άρθρο το οποίο πετσόκοβε οφειλές προς διάφορους, χρωστούσε 14 εκατομμύρια ευρώ. Ο ΟΦΗ 7,5 εκ. Κατέβαλαν το 28,6% και 9,3% αντιστοίχως. Φαίνεται ότι η ΠΑΕ Άρης βρήκε .. υπέρογκο το ποσοστό, για αυτό αποφάσισε να αφήσει και μια «δουλειά» στο κράτος. Η ΠΑΕ της Θεσσαλονίκης δεν έκρινε καν σκόπιμο να διασφαλίσει τα χρήματα των παικτών κι έτσι ανέλαβε αργότερα ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Ορφανός να ρυθμίσει την καταβολή του σχετικού ποσού (4.177.000) από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Αντικείμενο «ομηρικών» συζητήσεων είχε γίνει, τότε, η αμφίβολη νομιμότητα της επέκτασης του άρθρου 44 στις αθλητικές εταιρείες. Όταν είχε θεσπιστεί ο νόμος 1892, εμπνευστής του οποίου ήταν ο – τότε υφυπουργός Ανάπτυξης- Ανδρέας Ανδριανόπουλος, εξυπηρετήθηκαν υπερχρεωμένες βιομηχανικές και ναυτιλιακές επιχειρήσεις. Προτού υπαχθούν οι τρεις ΠΑΕ στο άρθρο 44, η κυβέρνηση της ΝΔ είχε ήδη στήσει ένα προστατευτικό δίχτυ για τις χρεωμένες ΠΑΕ, το έλλειμμα των οποίων κατά δήλωση Ορφανού (από την άνοιξη του 2004) πλησίαζε τα 280 εκατομμύρια ευρώ.

Με διάταξη του νόμου 3262/2004, μεταξύ άλλων παραγράφηκαν 35 εκατομμύρια ευρώ από όσα χρωστούσαν οι ΠΑΕ στο δημόσιο. Κόπηκε το 80% των προστίμων και προσαυξήσεων. Επιπροσθέτως, θεσπίστηκαν 120 μηνιαίες δόσεις εξόφλησης των χρεών στο δημόσιο και 80 για τις οφειλές στο ΙΚΑ.

Στη ρύθμιση του 2004 υπάχθηκαν 14 ομάδες. Ορισμένες, όμως, συνέχισαν να παράγουν χρέη, όπως είπε κι ο Γ. Ορφανός στις αρχές του 2007. Μήπως αυτή η διαπίστωση οδήγησε σε κάποιο «φτάνει πια»; Όχι δα! Σε «φτου κι από την αρχή», οδήγησε, τον Ιούλιο του 2007, με νέα ρύθμιση που ανακύκλωνε τις ευεργεσίες της προηγούμενης (2004) . Φαρδιές πλατιές οι υπογραφές Ορφανού και Αλογοσκούφη που δικαίωσαν το στίχο του Μητσάκη, «όπου Γιώργος και μάλαμα». Για τις ΠΑΕ, φυσικά.

Έλα όμως που αυτές το είχαν ήδη ρίξει για τα καλά στον Ντάριο Φο: «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Μόνο ο Ηρακλής δέχθηκε τη ρύθμιση αυτή, ρίχνοντας τις οφειλές των 11 εκ. ευρώ σε 5,5 εκατομμύρια. Στον ΠΑΟΚ, που χρωστούσε 45 εκ. και θα πλήρωνε μόνο 14 εκ. φάνηκε .. μικρό το σκόντο! Επέμεινε να πληρώσει μόνο 1,9 εκατομμύρια ευρώ.

Έπειτα από τόσες παραγραφές και χαρίσματα, φθάσαμε στον Μάρτιο του 2010 και τα χρέη των ΠΑΕ και ΚΑΕ προς το δημόσιο και τα Ταμεία καταμετρήθηκαν στα 222 εκ. ευρώ! Δίχως μάλιστα να συμπεριλαμβάνονται οι κρατικές … δωρεές για ανεγέρσεις γηπέδων (βλ. Πριν 21ης Μαρτίου), ούτε το ζεστό χρήμα των κρατικών χορηγιών.

Ποιος ξέρει, ίσως είναι ώρα να ανοίξει ένας λογαριασμός στην Τράπεζα της Ελλάδας για την ενίσχυση των αναξιοπαθούντων ΚΑΕ και ΠΑΕ. Το σλόγκαν θα μπορούσε να είναι «ΚΑ(ν)Ε το χρέος σου προς τον αθλητισμό, ΠΑ(ρ)Ε την απόφαση να δώσεις τον οβολό σου». Μόνο αυτό δεν μας είπαν ακόμη όσοι φωστήρες μας καλούν να «σώσουμε τη χώρα».