Ένα εισιτήριο για ένα παιδί

Μετα απο τεσσερα περιπου χρονια λειτουργιαας αυτου του χωρου δεν βρισκω κανενα νοημα πλεον να ειμαι συντακτης του .
Διατηρω ομως το δικαιωμα και την υποχρεωση πριν παραιτηθω απο συντακτης να κανω μια τελευταια αναρτηση (ξανα)δινοντας το στιγμα μου .
Μαλλον οι περισσοτεροι θα θεωρησετε οτι το συγκεκριμμενο θεμα δεν εχει θεση σε χωρο του Πολιτιστικου Συλλογου ,γι αυτο ακριβως λοιπον και εγω αυτοκαταργουμαι απο συντακτης και διαχειριστης του (ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΝ POLSYLAS να με διαγραψει απο την λιστα των συντακτων).



Αντιγραφω λοιπον απο το blog γαβγισματα την παρακατω δημοσιευση



Η τρομοκρατία είναι η παγερή μας καθημερινότητα, μια καθημερινότητα όπου άνθρωποι χάνουν την ζωή τους με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στο βωμό μιας ξεφτιλισμένης εξυγίανσης, στον βούρκο που σχηματίστηκε από τα σκατά αυτών που κυβερνούν σαράντα χρόνια και χέζουν χαβιάρια πάνω στα όνειρα μας. Ο διασπαρμένος φόβος μας πέρασε χαλινάρι στις καρδιές και γυρνάμε τα μάτια στη θέα του αίματος των αθώων, μικρών και μεγάλων, που πέφτουν θύματα της υποταγής μας.
Και αυτό που δεν μας αφήνει να συνειδητοποιήσουμε ο φόβος και η αμφιβολία, με την ανοχή και συνενοχή μας σε ότι γίνεται, δεν είναι παρά η παράδοση μας και η παραδοχή μας ότι επιλέγουμε τελικά να ζήσουμε σαν κτήνη και όχι ως άνθρωποι. Στον καιρό λοιπόν που η ζωή ενός παιδιού λογίζεται ίση με ένα σκατό-εισιτήριο, δεν έχω να περιμένω τίποτα και από κανέναν. Κλαίω μέσα μου για κάθε παιδί, όχι μόνο για αυτό που “έφυγε”, αλλά και για τα υπόλοιπα που τα καταδικάζουμε με την ανοχή και τις συμπεριφορές μας να ζήσουν μια ζωή σαν ζωντανοί-νεκροί.
Με απόλυτα πικρή και ειρωνική λοιπόν διάθεση λέω απλά, πως αν δεν αντιδράσουμε, δε θα αργήσουμε να θρηνούμε ζωές για περισσότερο ή ίδιους ευτελείς λόγους όπως αυτόν της σημερινής τραγωδίας. Σας καλώ λοιπόν όπου σταθείτε και όπου βρεθείτε, να εξαντλήσετε όλη την δίκαιη οργή σας στον πόλεμο αυτού του συστήματος, που θυσιάζει ζωές, που επιχειρεί να μας ευνουχίσει και να μας εξομοιώσει με άψυχα πιόνια. Δεν μπορούμε πια να ζούμε στο περιθώριο της συλλογικότητας ως οι ακροβάτες των ονείρων μας, είναι ώρα για αντίδραση!
Μην ακούσω αηδίες ότι λαϊκίζω, γιατί ενίοτε κυκλοφορούν και διάολοι και μπορεί να πάρουν και να σηκώσουν κανέναν!
Ένα παιδί ήταν ρε!
(Αναφέρομαι στο περιστατικό όπου κατά τον έλεγχο για εισιτήρια, ένας νεαρός 18 χρονών πήδηξε από εν κινήσει όχημα, από τον φόβο μην πιαστεί από τον ελεγκτή)

Ένα εισιτήριο για ένα παιδί – Η κάθαρση