(Μια φάλαινα βλέπει τους ανθρώπους)

ΠΑΝΤΑ ΤΟΣΟ ΒΙΑΣΤΙΚΟΙ, και με μακρια άκρα τα οποία κουνάνε ακατάπαυστα.
Και πόσο λιγο στρογγυλοί είναι, χωρίς το μεγαλείο που δημιουργούν οι πολλες
και ολοκληρωμένες καμπύλες, αλλά μόνο με ένα μικρό κινητό κεφάλι στο οποιο
φαίνεται πως συγκεντρωνεται ολη η παράξενη ζωή τους. Φτάνουν στη θάλασσα
γλιστρώντας κι όχι κολυμπώντας, λες κι είναι πουλιά, και φέρνουν το θάνατο με
μια εύθραστη, σχεδον χαριτωμένη, θηριωδία. Στέκονται για ώρα σιωπηλοί, ύστερα
όμως αρχίζουν να φωνάζουν μεταξύ τους με μια ξαφνική φούρια, με ένα σχεδόν
μονότονο κουβάρι ήχων, που του λείπει εντελώς η τελειότητα των δικών μας βασικών
ήχων: κάλεσμα, έρωτας, μοιρολόι. Και πόσο αξιολύπητος πρέπει να είναι ο τρόπος
ζευγαρώματος τους: άξεστος, απότομος, σχεδόν αψύς, χωρίς ούτε ένα μαλακό στρώμα
λίπους, ευνοείται από την ινώδη φύση τους που δεν προβλέπει τίποτα το ηρωικό, καμία
δυσκολία, ουτε εκείνες τις μεγαλειώδεις και τρυφερές προσπάθειες που είναι απαραίτητες
να ολοκληρώθει μια συνεύρεση.
Δεν αγαπούν το νερό, το φοβούνται, αλλά ποιος ξέρει γιατί, πηγαίνουν συνέχεια σε
αυτό. Έρχοντια κι αυτοί σε κοπάδια αλλά δεν φέρνουν τα θηλυκά τους, προφανώς
αυτά βρίσκονται κάπου αλλού, αλλά είναι πάντα αόρατα. Μερικές φορές τραγουδάνε
αλλα μόνο για τον ευατό τους, και το τραγούδι τους δεν είναι ερωτικό κάλεσμα, αλλά
ενα είδος μοιρολογιού που σου καίει την καρδιά. Κουράζονται εύκολα, κι όταν πέφτει
η νύχτα ξαπλώνουν στα μικρά νησιά με τα οποία μπαίνουν στη θάλασσα, και μάλλον
κοιμούνται ή κοιτάζουν το φεγγάρι. Φεύγουν ξεγλιστρώντας αθόρυβα και φαίνονται
μονίμως θλιμμένοι.
Συγγραφέας: ΑΝΤΟΝΙΟ ΤΑΜΠΟΥΚΙ
«η γυναικα του Πορτο Πιμ»
Καλο καλοκαιρι από: kuikueg