Τρίτη 15 Ιουνίου 2010
Δε λέω τίποτε
Με αφορμή την χθεσινή επέτιο γέννησης του Ernesto Guevara de la Serna
Προσωπική ανθολογία
Αποχαιρετιστήριο γράμμα
Προς την νεολαία της Λατινικής Αμερικής
..15 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Τα πνευματικά δικαιώματα για εικόνες ,φωτογραφίες ,κείμενα και βίντεο ,πού αναρτώνται στο παρόν ιστολόγιο,ανήκουν αποκλειστικά στούς δημιουργούς τους
5 σχόλια:
πουτανα ζεστη...
θα σε ρωτούσα τι σχέση έχεις με την Anjelina Jolie όμως μετά παρατήρησα ότι εσύ είσαι η Ανζελίνα γκολί οπότε υποθέτω μάλλον καμία.
ΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖΖ...Μήπως είδατε τη Monika Mpeloutsi....
Ειναι καταπληκτικό πως κάνεις ενιαίο θέμα τη γέννηση του Τσε και το θάνατο του Χατζηδάκη.
Αν ψάξετε λιγάκι θα δείτε οτι σαν σήμερα το 1952 γεννήθηκε ο Γιωργάκης Παπανδρέου και το 1973 ο Νίκος Μαχλάς. Επίσης το 1945 πέθανε ο Βελουχιώτης. Ισως θα μπορούσε να γίνει ένα κοινό θέμα και για τους δυο αφού έχουν τόσα κοινά.
Αν σήμερα ζούσε ο Πλούταρχος, οι επόμενοι "Βίοι Παράλληλοι" θα ήταν Παπανδρέου - Μαχλάς και μάλιστα με πλούσιο οπτικοακουστκό υλικό.
satso, κοίταξέ το λιγάκι, η ΕΜΥ δίνει 40º για σήμερα και αύριο. Μην ανοίξεις κανά θέμα για ψητό του φούρνου και τρέχουμε για κλαριά και φωτιές.
“ΤΟ ΝΗΣΙ”
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται,η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του. Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Μάνος Χατζιδάκις
Δημοσίευση σχολίου