«Πάγωσε» τη Βουλή την Τρίτη ο υπουργός Εργασίας, μιλώντας για εκτίναξη της ανεργίας ακόμη και στο 18%. Την Τετάρτη ο Ανδρέας Λοβέρδος δήλωσε, ότι η ανεργία είναι 15,5% και αυξάνεται μέρα με την ημέρα. Όπως είπε «αρκεί κανείς να δει τις σχετικές καταστάσεις του ΟΑΕΔ, για να καταλάβει την μηνιαία επιβάρυνση της ανεργίας». Η διαφορά ανάμεσα στο ποσοστό 15,5% που επικαλείται το υπουργείο Εργασίας και το 8,9% που κατέγραψε η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία το β΄ τρίμηνο του 2009, σημαίνει ότι από τον Ιούλιο μπήκαν στις λίστες του ΟΑΕΔ 285.000 νέοι άνεργοι.
Η αύξηση της ανεργίας θα είναι το κυριότερο αποτέλεσμα της υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας, καθώς ο ακριβότερος δανεισμός σημαίνει λιγότερα δάνεια στις επιχειρήσεις και το 60% που σήμερα επιβιώνει με επιχειρηματικά δάνεια, θα αναγκαστεί να απολύσει εργαζόμενους. Στους νέους ηλικίας από 15 έως 44 ετών η ανεργία σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ανέρχεται στο 25,7% και στις γυναίκες στο 34,5%. Ο υπουργός Εργασίας έριξε άλλη μια «βόμβα» στην Βουλή, λέγοντας ότι τα Ασφαλιστικά Ταμεία θα καταρρεύσουν το 2015, αν δεν ληφθούν σκληρά μέτρα σήμερα. Η γενιά του Πολυτεχνείου όπως είπε χαρακτηριστικά, δεν θα πάρει σύνταξη.
12 σχόλια:
Πολυ σοβαρο το θεμα. άντε να δουμε τη γνώμη που εχετε ο καθενας.εκτος αν δε σας νιαζει
Για το θέμα της ανεργίας δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος, που να ισχυρίζεται ότι δεν υφίσταται. Εξάλλου και οι πολιτικοί αποδέχονται την ύπαρξή της και οι αντιπαραθέσεις τους έχουν να κάνουν μόνο με το ποσοστό της. Ο καθένας χρησιμοποιεί το δικό του δείκτη μέτρησης κι έτσι έχουν έναν ακόμα λόγο να διαφωνούν.
Το ζητούμενο είναι πώς θα λυθεί αυτό το τεράστιο πρόβλημα. Και κυρίως πως θα λυθεί για τους νέους, που αντιμετωπίζουν την ανεργία στη χειρότερη μορφή της. Ειδικά η εξαρτημένη σχέση εργασίας, έχει φτάσει να έχει πλέον εξευτελιστικούς όρους. Είναι τραγικό να έχεις καθίσει στα θρανία γύρω στα 20 χρόνια (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό κλπ) και να ψάχνεις μετά για δουλειά, άγνωστο για πόσο καιρό. Αν είσαι τυχερός και βρεις τελικά, η αμοιβή θα φτάνει στην καλύτερη περίπτωση στα 900€ και θα δουλεύεις ίσως και 12 ώρες την ημέρα, χωρίς να πληρώνεσαι υπερωρίες. Και δε μιλάμε γι’αυτούς που δεν έχουν εφόδια. Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Δυστυχώς είναι πολύ λίγοι αυτοί που καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους και να βρούν μια δουλειά, που να τους επιτρέπει να ζήσουν αξιοπρεπώς και να είναι και στο αντικείμενό τους. Έτσι όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, είτε στο δημόσιο δουλεύει κάποιος, είτε στον ιδιωτικό τομέα, είναι απαραίτητη η οικονομική βοήθεια των γονέων, όταν βέβαια υπάρχει η δυνατότητα.
Από την άλλη για να ξεκινήσει κάποιος μια δική του δουλειά, έχει πολύ μεγάλο ρίσκο στις μέρες μας. Η επιχειρηματικότητα περνάει και αυτή τη δική της κρίση. Φαντάζομαι κάτι ανάλογο συμβαίνει και με αυτούς που επιλέγουν να γίνουν αγρότες. Μάλλον τελικά θα πρέπει να αναζητηθούν νέες μορφές ανάπτυξης, να κατευθυνθεί η οικονομία σε άλλους τομείς, ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Εκτός από την ανεργία πάντως, ένα τεράστιο ακόμα θέμα είναι οι εργασιακές σχέσεις, όπου εκεί πραγματικά ο κάθε εργοδότης κάνει ότι θέλει, χωρίς κανένας να τον ελέγχει.
Α.Δ.Β.
Για τον άνεργο, το πρόβλημα της εξασφάλισης εργασίας είναι σίγουρα πρωτίστης σημασίας και έπειτα ακολουθούν άλλα που σχετίζονται με την εργασία όπως το πρόβλημα της αμοιβής, το πρόβλημα του ελεύθερου χρόνου του εργαζομένου κτλ.
Πέρα από την ικανοποίηση των υλικών αναγκών, η εργασία εξυπηρετεί και άλλους σκοπούς κοινωνικούς και προσωπικούς (κοινωνική αναγνώριση, προσωπική εξέλιξη, ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης, έκφραση της δημιουργικότητας κτλ). Αν αναλογιστούμε λοιπόν όλα τα παραπάνω που εξασφαλίζονται με την εργασία, εύκολα κατανοούμε τα προβλήματα που δημιουργούνται από την ανεργία τα οποία ξεκινούν από τα οικονομικά και καταλήγουν σε φαινόμενα όπως ληστείες, πορνεία, ναρκωτικά, αυτοκτονίες (τα προβλήματα στη συγκρότηση οικογενειών θεωρούνται μικρά μπροστά στα υπόλοιπα).
Θα ήθελα όμως να σταθώ στα αίτια του εργασιακού προβλήματος γενικά διευρύνοντας λίγο το θέμα. Θα πρωτοτυπήσω και θα αναφερθώ αυτή τη φορά όχι στην ευθύνη του κράτους, που αναμφισβήτητα υπάρχει, αλλά, επειδή πριν λίγες ημέρες μιλούσαμε για αγώνες και διεκδικήσεις, στην ευθύνη του εργαζομένου και του συνδικαλιστικού κινήματος.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η φύση της εργασίας είναι ανάλογη με τη φύση του ανθρώπου. Νομίζω ότι κάπου χάσαμε το κριτήριο για το τι είναι θετικό και τι αρνητικό και δε καταφέραμε να προσδιορίσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες (μας δίνεται η ευκαιρία τώρα με την οικονομική κρίση). Δηλαδή, κάποτε θεωρούσαμε θετικό ότι η πόλη παρέχει αυξημένες δυνατότητες απασχόλησης και φύγαμε όλοι από την επαρχία για να αναζητήσουμε εργασία. Σήμερα θεωρούμε αρνητικό ότι στις πόλεις η εργασία χωρίζεται από τον ελεύθερο χρόνο, ο τόπος εργασίας από το χώρο κατοικίας και ότι ο εργαζόμενος από αφεντικό μεταβάλλεται σε εργολάβο.
Από την άλλη στις οργανωμένες αντιδράσεις των εργατών εντοπίζονται κάποια προβλήματα. Πρώτον, τα συνδικάτα αισθάνονται την υποχρέωση να στέκονται μόνιμα αρνητικά απέναντι στην εργοδοσία. Μιλάμε για ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και για ανάπτυξη αλλά προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε το συμφέρον του εργαζομένου εξοντώνοντας τον εργοδότη. Έπειτα, ο στόχος των κινημάτων είναι τις περισσότερες φορές καθαρά πολιτικός (για να μη πω κομματικός) και όχι προς το συμφέρων των εργαζομένων. Τέλος, το αιώνιο πρόβλημα της διάσπασης των συμφερόντων. Μια ομάδα αγωνίζεται για την απόκτηση προνομίων που άλλοι εργαζόμενοι δε μπορούν να έχουν (πχ ΔΕΚΟ).
Αναρωτιέμαι για την προσωπική ευθύνη του καθενός ξεχωριστά και μήπως έχουμε μέσα τα οποία δεν εκμεταλλευόμαστε σωστά.
Δεν θα το πιστέψετε αλλά τα προηγούμενα μου ξύπνησαν γλυκές αναμνήσεις απ’ τους βαθείς προβληματισμούς των μαθητικών μου εκθέσεων. Όμως σας παρακαλώ όχι άλλη συμπόνια στη χειμαζόμενη εργοδοσία, άνθρωπος είμαι και γω και θα λυγίσω. Δεν το ’χω σε πολύ να ξεσπάσω σε λυγμούς.
Ο καθένας μπορεί να ερμηνεύει αυτά που γράφονται όπως θέλει ή όπως μπορεί. Εγώ δεν είπα ότι όπως είναι τα πράγματα σήμερα ο εργαζόμενος δεν είναι άνισος προς τον εργοδότη του. Ούτε είπα ότι δε πρέπει να παραμεριστούν οι αδικίες, η εκμετάλλευση και οι διακρίσεις από τους εργοδότες. Κι εγώ υπάλληλος σε ιδιωτική εταιρεία είμαι στην οποία πέφτει και πολλή εκμετάλλευση μάλιστα. Αλλά ο συνδικαλισμός δε μπορεί να στοχεύει στην οικονομική ή πολιτική εξόντωση του εργοδότη αλλά στην αλλαγή των καταστάσεων που κάνουν τον άνθρωπο εξουθενωμένο. Ανεπίτρεπτη είναι επίσης η κηδεμόνευση του κινήματος από τα πολιτικά κόμματα. Εγώ μίλησα για ανάληψη από το κάθε μέρος της δικής του ευθύνης. Για ειρήνη δε μιλούσατε στην προηγούμενη ανάρτηση που επικροτήσατε όλοι; Γι αυτό αμφιβάλω αν καταλαβαίνετε το νόημα των στίχων που ασπάζεστε. «Εργασιακή ειρήνη» λοιπόν!
Δε μπορεί μια ζωή να μας φταίει το σύστημα και δε μπορεί να φωνάζουμε μόνο όταν δεν είμαστε σε θέση ισχύος αλλά αν βρισκόμασταν μπορεί και να το βουλώναμε! Κάπως έτσι δε γίνεται και με το δημόσιο; Μιλάμε για το καρκίνωμα του δημοσιοϋπαλληλισμού και της αποθεωμένης ραθυμίας και ανευθυνότητας αλλά αν βρεθούμε εκεί μέσα αισθανόμαστε τυχεροί.
Εργοδότης είναι και ο αγρότης που βάζει εργάτες για να τον βοηθήσουν στις αγροτικές δουλειές. Δε καταλαβαίνω γιατί σας βγάζει τόσο μίσος η λέξη και δε καταλαβαίνω πως με το μίσος και την κακία θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο. Αγωνίζεστε μόνο και μόνο για να βρεθείτε για μια στιγμή σε θέση ισχύος και όχι με ειλικρινείς σκοπούς. Μιλάτε για δημοκρατία αλλά όταν ακούτε μια διαφορετική άποψη τη χλευάζετε.
Λοιπόν, ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ!
Έχεις δίκιο Επώνυμη. Υπάρχει από ορισμένους στο blog, έντονη τάση χλευασμού, περιφρόνησης, και απαξίωσης για όσους εκφράζουν διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους. Ίσως αυτό είναι μια διαφορετική αντίληψη περί της δημοκρατίας, την οποία επικαλούνται με τόσο πάθος.
Νομίζω ότι μπορούμε να εκφράζουμε τις διαφωνίες μας, χωρίς να καταφεύγουμε σε χαρακτηρισμούς και ειρωνικά σχόλια.
Α.Δ.Β.
Γιατι αραγε εχουμε προβληματικα ταμεια?ποιος δεν πληρωνει?ποιος κανει κακοδιαχειρηση ?ποιος τα χρησιμοποιει για να ΜΑΣ βολευει εργασιακα?ποιος σωτηρας θα εμφανιστει με την μεθοδο του ξαναπληρωστε? μηπως ακουσε κανεις απο πολιτικο φορεα περι αποθεματικων, που σκοπιμα παιχτηκαν σε χρηματηστιριο και ομολογα ,σαν πολιτικη αντιπαραθεση η αυτοκριτικη?για να μη αγγιξουμε τις μεταξυ τους οικονομικες διαφορες -μπαλκονατοι και σκουπιδια-ΒΡΟΜΑΕΙ.Παιδια μη τσακωνεστε για εργασιακη ειρηνη στον ιδιωτικο τομεα δεν γινετε τιποτα μονο οι εκ του ασφαλους δημοσιοι υπαλληλοικατα περιοδους κινουντε
Παίδες η ανεργία είναι γρανάζι του οικονομικού μας συστήματος, όπως και οι πτωχέυσεις των εργοδοτών για παράδειγμα.
Ειναι σαν το παιχνίδι με τις καρέκλες και την μουσική,πάντα κάποιος μένει όρθιος.
Ολες οι χώρες (εξαιρούνται οι γιαπωνέζοι που έτσι κι αλλιώς είναι από άλλο πλανήτη) έχουν, το πόσο μεγάλη είναι εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.
Ενας απ αυτούς που διακρίνεται ιδιαίτερα στη χώρα μας είναι η διάθεση των εργαζομένων απέναντι σε κάποιες μορφές εργασίας.
Ετσι άλλωστε εξηγείται το πως μια τόσο μικρή και οικονομικά αδύναμη χώρα έχει τόσους πολλούς οικονομικούς μετανάστες.
Φαντάσου τώρα να μην είχαμε τον τουρισμό και το ρουσφέτι στο δημόσιο τι χάλια θαχαμε!
Οταν θα αρχίσουν οι οικοδομές να χρειάζονται 10 εργολάβους και 1 εργάτη για να χτιστούν τα πράγματα ίσως πάνε καλύτερα για τους Ελληνες εργαζόμενους.
Μερικές φορές μου περνά από το μυαλό ότι το πολυακουσμένο σύνθημα "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη" είναι από τις χειρότερες μορφές λαϊκισμού.
Αντιθέτως αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα δηλαδή
Νόμος είναι το συμφέρον του βιομήχανου του εφοπλιστή του καπιταλιστή χαρακτηρίζεται από μια αβρότητα, ευγένεια, μια λεπτότητα, μια κάποια ποιότητα mon ami.
Και έτσι με εξαιρετικές πράξεις αβροφροσύνης τα χρήματα των ταμείων, με «αποφασίζομεν και διατάσομεν», τζογαρίστικαν στο χρηματιστήριο, έγιναν δομημένα ομόλογα, δόθηκαν άτοκα δάνεια στους βιομήχανους και τα λοιπά… και τα λοιπά…
Ω! πόσο όμορφη είναι η δικτατορία του κεφάλαιου.
και souks μήπως, λέω μήπως στην αύξηση της ανεργίας βοήθησαν λιγάκι και οι αγαθοεργοί εργοδότες τύπου Λαναρά που αφού τα άρπαξαν από το χρηματιστήριο πήγαν τα εργοστάσια τους στην Βουλγαρία -γιατί ναι μεν αγαπάνε τους εργάτες αλλά προφανώς αγαπάνε περισσότερο τους φτηνότερους εργάτες-
Προς τους υπόλοιπους επισκέπτες του blog
Το θέμα της ανεργίας δεν είναι αστείο. Παρακαλώ να απαντήσει κάποιος σοβαρά σ΄ αυτά που γράφονται εγώ δυστυχώς, δεν έχω χρόνο
Εγώ προσωπικά δεν έχω συναντήσει ούτε έναν εργοδότη που να σκέφτεται κάτι άλλο εκτός του "πώς θα κερδίσω περισσότερα", από τον τελευταίο αγρότη μέχρι τον Κόκκαλη (κ το δημόσιο) όλοι το ίδιο σκέφτονται. Κ είναι λογικό, από τη στιγμή που θα θελήσεις και θα αποκτήσεις την παραμικρή εξουσία δε γίνεται να το κάνεις χωρίς να αδικήσεις (στην καλύτερη περίπτωση) κάποιον. Όσο θα υπάρχουν εργοδότες και εργάτες τα ίδια σκατά θα αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Τώρα το θέμα της ανεργίας είναι κάτι πολύ φυσιολογικό, χωρίς αυτή δεν μπορεί να λειτουργήσει το καπιταλιστικό σύστημα, είναι και αυτή μια μορφή ανταγωνισμού. Όπως πέφτουν οι τιμές των προιόντων όταν η προσφορά τους είναι μεγάλη, έτσι πέφτουν και οι τιμές των εργατών όταν η ανεργία (προσφορά) είναι μεγάλη.
Η ανεργία δεν είναι ένα φαινόμενο που προσπαθεί να εξαλείψει το σύστημα, ίσα-ίσα που αυτό που θέλουν οι "αφέντες" είναι η διαιώνιση του φαινομένου με την προυπόθεση οτι τα ποσοστά δε θα ανέβουν τόσο όσο να προκαλέσουν την αντίδραση μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Άραγε πόση ανεργία αντέχουμε ακόμα?
εμπρος στον ..ετσι που χαραξε..ο τετοιος
Δημοσίευση σχολίου