Γειά χαρά αδέρφια,
Έγραψα ένα κείμενο για την Αμεσοδημοκρατική λήψη αποφάσεων, δηλαδή για το πώς μπορεί μια κοινωνία να λειτουργεί με μια άμεση νομοθετική εξουσία. Το κείμενο αυτό το μοίρασα και στη Συνέλευση της 31/5 σε 100 περίπου αντίτυπα (διάολε, είναι ακριβές οι φωτοτυπίες!). Πρόθεσή μου είναι να γίνει διάλογος, σε καμία περίπτωση δεν ευαγγελίζομαι ότι αυτό το κείμενο είναι "η" λύση του προβλήματος. Γι' αυτό άλλωστε δεν το έθεσα προς ψήφιση στη Συνέλευση. Ας συζητήσουμε εδώ κι ας ετοιμάσουμε συλλογικά μια ακόμα καλύτερη πρόταση!
Περί της Αμεσοδημοκρατικής λήψης αποφάσεων
«Τρόχισε ‘κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’αρέσουν…»
Ν. Καββαδίας
Τις τελευταίες μέρες γίναμε όλοι μάρτυρες μιας ιστορικής όσο και ελπιδοφόρας εξέλιξης: Το φάσμα ενός αυτό-οργανωμένου, μη ιεραρχικού κινήματος πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη! Στην Ελλάδα,οι Συνελεύσεις του Συντάγματος (και των άλλων πλατειών) αποτελούν, κατ’ εμέ, το πιο εκπληκτικό μέρος αυτής της κίνησης, αφού τέτοιου μεγέθους προσπάθεια Αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης της δράσης μιας ομάδας ανθρώπων είναι πρωτοφανής για τα Ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον από την εποχή της Κατοχής (της Γερμανικής ή της… Ρωμαϊκής, ανάλογα με τα ιστορικά γούστα του καθενός)…Η σημασία των Συνελεύσεων αυτών είναι κομβική για την επιτυχία του Κινήματος, γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να αμφισβητηθεί το σημερινό σύστημα ουσιαστικά. Όχι να φύγει ο Γιωργάκης (για να έρθει ο Αντώνης), αλλά να περάσουμε σε μια μορφή Συμμετοχικής Άμεσης Δημοκρατίας, με τη Βουλή να παραχωρεί ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας της στις Συνελεύσεις. Ό,τι περίπου δηλαδή έγινε με τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη, με τον Ολιγαρχικό Άρειο Πάγο να εκχωρεί ένα ολοένα αυξανόμενο κομμάτι της λήψης των αποφάσεων στην Εκκλησία του Δήμου.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες της λειτουργίας της Συνέλευσης έγινε προφανές ότι το πιο σημαντικό πρώιμο πρόβλημα που έχει να λύσει αυτό, όπως και κάθε άλλο Δημοκρατικό κίνημα, είναι ο τρόπος λήψης των αποφάσεων. Πώς μπορούμε να συναποφασίζουμε; Μπορεί μια Συνέλευση μερικών χιλιάδων να παίρνει de jure αποφάσεις που αφορούν πολύ περισσότερους; Πώς μπορεί να λειτουργήσει μια κοινωνία χωρίς αντιπροσώπους;..................Περισσοτερα εδω
18 σχόλια:
ΡΕ tsats
Δεν πιστεύεις με τίποτα, αυτά που λές...
Θα πιεις το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους....
Σέρνεσαι από την μύτη και το ξέρεις… κάτι είναι και αυτό !
Το Μανιφέστο της αληθινής Δημοκρατίας Ανοιξη-Φθινόπωρο 2011.
''Ολοι οι πολίτες είναι ίσοι στην απόγνωση απλά κάποιοι δεν είναι ακόμα άνεργοι''
Από τον Πέτρο Πέτρου
Επι τελους. Ειχα αρχισει να ανησυχω. Επτα ολοκληρες ημερες ο Λαος στους δρομους στην πλατεια Συνταγματος, στο Λευκο Πυργο, να διαδηλωνει την αγανακτηση του στο πολιτικο συστημα, με συνθηματα σκληρα, με αποδοκιμασιες πρωτοφανεις, αλλα ακεφαλος. Χωρις τον εμβληματικο και χαρισματικο ηγετη του, που θα τον οδηγουσε στην Νικη. Νικη απεναντι στους ξενους αφενταδες που προσπαθουν να...
διαγουμισουν το "εχει " αυτου του δυσμοιρου τοπου.
Ωσπου, ω του μεγαλου θαυματος.Επι τελους ,εγεννηθη ημιν Η Γ Ε Τ Η Σ...
Ο ΤΡΑΓΚΑΣ....!!!!!!!!!!!!
Ναι, αυτος ο παναγνος λαικος αγωνιστης, ο ανιδιοτελης Πατριωτης , ο ανυποχωρητοςΔημοκρατης.
Ο ΤΡΑΓΚΑΣ....!!!!!!!!!!
Που δεν αντεχει την πλουτοκρατια του πολιτικου συστηματος να απομυζα τονΛαο.Που δεν ανεχεται την εκμεταλλευση ...ανθρωπου απο ανθρωπο,που κλαιει και οδυρεται καθημερινα , πλην Σαββατοκυριακου που ξεκουραζεται στ εξοχικο του στις Καννες, για την γεννια των πεντακοσιων Ευρω.
Ο Τυρταιος των "αγανακτισμενων" πολιτων, που καθε πρωι, απο το φιλοξενο καναλι του Χατζηνικολαου, καλει τα πληθη, να καταλαβουν τα Θερινα Ανακτορα, της ξενοκινητης Χουντας του Πασοκ,χτυπωντας κατσαρολικα και κορναροντας για να αφυπνισθει η κοιμωμενη συνειδηση του Εθνους.
Δεν αντεχει αυτος Χουντες....Πασοκικες δηλαδη.Οχι προς Θεου απ, τις αλλες.......
Που φτασαμε θεε μου.......
Ο ΤΡΑΓΚΑΣ, Λενιν και Μαρξ μαζι, και Εγκελς και Μπακουνιν.....
μονο που σε μενα θυμιζει και ολιγον απο ΦΟΝ ΓΙΟΣΜΑ...
O TEMPORA O MORES.
1o μερος
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Το φάντασμα ων ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ. Όλες οι δυνάμεις του γερασμένου πολιτικού συστήματος ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα. Η κυβέρνηση και η Νέα Δημοκρατία, το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και σύσσωμα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Οι καταλήψεις των κεντρικών πλατειών είναι ένα γεγονός που προς το παρόν δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθεί ούτε να προβλεφτεί πως αυτό θα συνεχιστεί ή πως θα επηρεάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτό όμως που φαίνεται βέβαιο είναι πως όσο γεμίζουν οι πλατείες της χώρας με χιλιάδες κόσμου, τόσο ο πονοκέφαλος των κομματικών επιτελείων μεγαλώνει και τα φωτογενή χαμόγελα των τηλε-δημοσιογράφων παγώνουν.
Ήδη το σύστημα υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί στην δεύτερη γραμμή άμυνας.
Από το απαξιωτικό στυλάκι και τα χαμόγελα των Πρετεντέρηδων των πρώτων ημερών, την εμφάνιση των συγκεντρώσεων σαν χαζοχαρούμενο χάπενινγκ, τον υπερτονισμό των απολίτικων χαρακτηριστικών των συγκεντρωμένων στο στυλ ¨πάμε πλατεία να ξεδώσουμε¨ και τις πατρικές παραινέσεις του Χαρδαβέλα: μείνετε αγνοί και μη γίνεται ένα ακόμα κόμμα¨, πέρασαν στην κινδυνολογία παρουσιάζοντας με θέρμη περισσή τις ¨αντιδημοκρατικές συμπεριφορές¨ του αποκλεισμού των βουλευτών και τις αποδοκιμασίες.
Τα κομματικά επιτελεία -καθένα από τη μεριά του- κατάλαβαν ότι η ελαφρότητα με την όποια αντιμετώπισαν το φαινόμενο τις πρώτες μέρες ήταν ανοησία και άνοιξαν τις ατζέντες τους για να επαναπρογραμματίσουν.
Τα κόμματα εξουσίας και οι μικρότεροι συνοδοιπόροι τους, στο χαβά της κινδυνολογίας και της τρομοκράτησης που γνωρίζουν πολύ καλά.
Το ΚΚΕ με στην πάγια γραφειοκρατική του αγκύλωση και τη λογική ¨ότι δεν ελέγχω το καταδικάζω¨ επιστρατεύει τα γνώριμα συνωμοσιολογικά του σενάρια (από τους αμερικανούς μέχρι τον Αλαφούζο) αλλά χαμηλόφωνα και προσεκτικά ¨μη την πατήσουμε ξανά όπως με την Πανσπουδαστική Νο 8 που λέγαμε ότι το πολυτεχνείο ήταν έργο 300 προβοκατόρων¨ και άντε μετά να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη συγκρατημένη έως απαξιωτική (το σύνταγμα δεν είναι πλατεία Ταχρίρ) στάση στην αρχή, αντιλήφθητε ότι, αυτό που δεν κατάφεραν τόμοι θεωρίας, συνεπούς πολιτικής δράσης και αφισοκόλλησης, το πέτυχε εν μια νυκτί το face book, και ανέκρουσε πρύμναν. Αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Τσίπρα στα τηλε-παράθυρα δεν είναι δυνατόν να συγκαλυφθεί η αμηχανία της γραφειοκρατικής πάκτωσης.
Αν κάτι γίνεται σαφές είναι ότι η αριστερά που όλο το προηγούμενο διάστημα που καλούσε σε επαγρύπνηση τους πολίτες, τους εργάτες, την κοινωνία, τρομάζει όταν όλοι αυτοί αποφασίζουν να βγουν στους δρόμους ερήμην της.
2ο μερος
Φυσικά όποιος προσπαθήσει να περιγράψει αυτό που συμβαίνει στις πλατείες κατά τις επιθυμίες του θα κάνει λάθος. Το πλήθος που συγκεντρώνεται είναι ετερόκλητο ταξικά, ιδεολογικά και μορφωτικά κλπ. Άλλωστε ο τίτλος ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ περιγράφει μια κατάσταση του θυμικού και όχι μια κατάσταση της σκέψης. Όμως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι από μέρα σε μέρα η ρευστότητα των απόψεων και η ασταθής ενότητα μέσα από τη διαπάλη των διαφορετικοτήτων συγκροτείται σε όλο και ανώτερο επίπεδο.
Βρέθηκα εκεί την πρώτη μέρα με όλες τις επιφυλάξεις και επέστρεψα με σχεδόν απόλυτη απογοήτευση. Τα νεαντερντάλια συνθήματα (και Α και ΟΥ γαμώ το ΔΟΥ ΝΟΥ ΤΟΥ) οι Ελληναράδες με τις μούντζες, τυλιγμένοι τις ελληνικές σημαίες και φωνάζοντας τα περήφανα συνθήματα τουEURO (είναι βαριά, είναι βαριά η π…….. του τσολιά ) και καπάκι ο Εθνικός Ύμνος, με έπειθαν ότι δεν έχω καμία δουλειά ανάμεσά τους.
Επέστρεψα δυο μέρες αργότερα. Η πάνω πλατεία εξακολουθούσε να στεγάζει την διάθεση για εκτόνωση, όμως στην κάτω πλατεία, εκεί που πραγματοποιείται η γενική συνέλευση τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Παρακολούθησα ομιλητές όλων των ηλικιών να αρθρώνουν ένα πολιτικό λόγο που μπορεί να μη είχε τη βαριά θεωρητική σκευή που είχαμε συνηθίσει οι θαμώνες των παλιών αμφιθεάτρων αλλά διέθετε οξυδέρκεια και αντιδογματισμό που σπάνια τα συναντούσε κανείς σ΄ εκείνα τα αμφιθέατρα ώστε να τα νοσταλγήσει τώρα. Το κείμενο της ανάρτησης αν και θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει υπερβολικά πρόωρο (σε βαθμό που να θυμίζει το ανέκδοτο: πουτάνες δεν έχουμε αλλά από οργάνωση σκίζουμε) δεν μπορεί κανείς να του αρνηθεί την οξυδέρκεια, τον ενθουσιασμό και τη ζωντάνια της γέννησης του καινούργιου. Το χιούμορ του ακροτελεύτιου άρθρου είναι η απολαυστικότερη μούντζα στους συνοφρυωμένους αναλυτές των κομματικών γραφειων.
Σύμφωνα με τον Γκράμσι: κρίση είναι ο θάνατος του παλιού όταν το καινούργιο δεν μπορεί ακόμα να γεννηθεί.
Νομίζω ότι στις πλατείες διαμορφώνονται σε εμβρυακό επίπεδο προϋποθέσεις, απονομιμοποίησης και ανατροπής του πολιτικού συστήματος στο σύνολο του, για τη ριζική κοινωνική αναδιοργάνωση. Μπορεί το μέλλον να με διαψεύσει αλλά αυτό δεν συνιστά λόγο ανησυχίας, πριν από εμένα διαψεύστηκαν τόσοι άλλοι ώστε να μη διακινδυνεύω και τίποτα σπουδαίο.
Τελικά εμένα η απορία μου είναι η εξής: Φταίει το σύστημα
η ο τρόπος εφαρμογής του; Και αν φταίει το συστημα γιατί κάποιες χώρες στον κόσμο πραγματικά ευημερούν ενώ κάποιες άλλες όχι.Γιατί στην Σουηδία η στον Καναδά ας πούμε ο τρόπος διακυβέρνησης ευημερίας κια οικονομικής ανάπτυξης είναι απόλυτα επιτυχημένος ενώ αλλού όχι.
Γιατί υπάρχει απόλυτος σεβασμός στο κοινοβούλιο της Νορβηγίας ενώ εδώ τους γιαουρτόνουμε;
Φταίνε σίγουρα τα πρόσωπα; Αν φέρναμε Υπουργούς από την Ιαπωνία να μας κυβερνήσουν τι θα γινόταν; Θα στρωνε η κατάσταση η θα διαφθείροντο κι αυτοί; Αυτα!
Υγ. allosanfan γράψε μας το ανέκδοτο με τις πουτάνες μοιάζει ξεκαρδιστικό.
Αγανακτισμένοι προσοχή: στήνεται προβοκάτσια, Του Σ. Κούλογλου
Σχεδόν σε κάθε γενική συνέλευση των αγανακτισμένων στη Πλατεία Συντάγματος, τίθεται ένα επαναλαμβανόμενο ερώτημα: “τι θα κάνουμε σε περίπτωση επίθεσης από τα ΜΑΤ;” “Τίποτα”, απαντούν ομόφωνα οι συγκεντρωμένοι.
Δείγμα της πολιτικής ωριμότητας του κινήματος, τα μέλη του έχουν καταλάβει ότι η μαζικότητα και οι συμπάθειες που έχει κερδίσει σε πλατύτερες μάζες, οφείλονται στην βασική επιλογή άρνησης της βίας,που έκαναν από την πρώτη μέρα.
Από την “πολιορκία” της Βουλής έως τον χθεσινό προπηλακισμό του Γ.Πεταλωτή, ορισμένες πράξεις τις τελευταίες μέρες, που γίνονται στο όνομα του κινήματος των αγανακτισμένων, δίνουν ευκαιρίες στους αντίπαλους για την κατασυκοφάντηση του. Η πρώτη αναγορεύθηκε σε βασικό θέμα τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων σχεδόν ένα 24ωρο μετά, δίνοντας αφορμή για ερωτήματα του τύπου “μα τι είναι τέλος πάντων αυτοί οι αγανακτισμένοι”. Οσο για τον προπηλακισμό του κ. Πεταλωτή, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι δημόσιες διαμαρτυρίες εναντίον ή και οι αποδοκιμασίες πολιτικών είναι μέσα στους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Αλλά η εκτόξευση πετρών και διάφορων αντικειμένων, όπως και ο αποκλεισμός των “αντιπάλων” δεν είναι. Θυμίζει άλλες εποχές και δημιουργεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα, χώρια ότι καλλιεργείται το έδαφος για κάθε είδους προβοκάτσιες.
Η περίπτωση της Κέρκυρας είναι εδώ χαρακτηριστική. Τα προχθεσινά γεγονότα παρουσιάστηκαν σαν μια ακόμη επίθεση και μάλιστα με πέτρες εναντίον Ελλήνων και ίδιως ξένων βουλευτών, ενώ όπως αποκάλυψε το Tvxs τα πράγματα εξελιχθηκαν τελείως διαφορετικά. Σύμφωνα με την μαρτυρία ενός μέλος των αγανακτισμένων του νησιου, οι δημοσιογράφοι, παρά την στάση των παρόντων πολιτικών που δεν έδιναν έκταση στο επεισόδιο, «προσπαθούσαν να δημιουργήσουν από μόνοι τους θέμα».
Την άλλη μέρα το θέμα είχε ήδη δημιουργηθεί, καθώς διογκώθηκε από τα ΜΜΕ και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, που φρόντισε μάλιστα να τονίσει ότι την υποτιθέμενη επίθεση με πέτρες δέχθηκαν Ευρωπαίοι βουλευτές, οι οποίοι συζητούσαν θέματα μετανάστευσης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.... δεν είχαν καμία σχέση με το χρέος και τα ελλείμματά μας..., σε μία εποχή βέβαια, που χρειαζόμαστε και την προβολή της χώρας μας και τον τουρισμό μας». Με αφορμή λοιπόν κάποιο άλλο περιστατικό, η αγανακτισμένη κυβέρνηση θα στείλει τα ...αγανακτισμένα ΜΑΤ εναντίον του κινήματος των αγανακτισμένων, με την ανοχή μιας μερίδας αγανακτισμένης κοινής γνώμής. Και κάτι τέτοιο, όποια μορφή κι αν πάρει η αντίδραση στην αστυνομική βία, θα έθετε σε δοκιμασία την ίδια την ύπαρξη του κινήματος, την ώρα που αναπτύσσεται σε όλη την Ελλάδα.
Ο φόβος για προβοκάτσια είναι ακόμη μεγαλύτερος, επειδή η κυβέρνηση αδυνατεί να καταλάβει τις αιτίες της όλης κατάστασης. Ο πρωθυπουργός σχολίασε προχθές ως εξής το κίνημα των αγανακτισμένων : «Όσοι διαδηλώνουν όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά σε τόσες πλατείες ανά τον κόσμο, απευθύνονται σε εθνικά συστήµατα δηµοκρατίας, τα οποία σήµερα είναι αδύναµα, πολύ πιο αδύναµα από ό,τι παλιά. Πέρα δηλαδή από τις ενδογενείς τους ατέλειες, που πρέπει και αυτές να αλλάξουν για να αντιµετωπιστούν, αιχµαλωτίζονται από παγκόσµιες εξουσίες και από τις αδυναµίες ενός παγκόσµιου ή περιφερειακού συστήµατος». Και τότε γιατί δεν πολιορκούν το Κοινοβούλιο της Πορτογαλίας ή δεν ρίχνουν αυγά στον Ισπανό κυβερνητικό εκπρόσωπο;
Η απάντηση είναι ότι στην Ελλάδα, όπου η καταστροφή που έχουν προκαλέσει είναι μεγαλύτερη και τα αδικήματα τους πιο σκαστά, κανένας από τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας δεν έχει τιμωρηθεί. Γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να κουκουλώσει τα σκάνδαλα με τις διάφορες αξιοθρήνητες Εξεταστικές Επιτροπές. Αντί λοιπόν να παίζει τον ρόλο του κοινωνιολόγου που αναλύει τα φαινόμενα της πλατείας υπό την σκοπιά της παγκοσμιοποίησης και των αγορών, ο κ.Παπανδρέου θα έπρεπε στείλει κάποιους στη φυλακή. Μόνο έτσι, και όχι με θνησιγενείς και καθυστερημένες εξαγγελίες και νέων νόμων για αδικήματα πολιτικών, θα μπορούσαν να περισωθούν τα πράγματα. Αν και τώρα μάλλον είναι, έτσι κι αλλιώς, πολύ αργά.
Η προτεινόμενη «άμεση δημοκρατία» δεν μας λέει πότε θα δουλεύουμε! Έτσι όπως προτείνεται θα συμμετέχουν μόνο οι τεμπέληδες όπως και στη σημερινή δημοκρατία.
Ελπίζω να βρεθεί λύση σε αυτό, γιατί «θεωρητικά» είναι όμορφη.
Πιστεύω ότι τεχνικά το πρόβλημα τίθεται ως εξής.
Η δημοκρατία στηρίζεται στις τρεις ανεξάρτητες εξουσίες: Βουλή, Δικαιοσύνη και Διοίκηση. Οι δυο τελευταίες δεν βλέπω πως μπορούν να αντικατασταθούν από το διαδίκτυο. Για την πρώτη όμως αρχίζει να διαφαίνεται μια Διαδικτυακή Βουλή (χωρίς αντιπροσώπους φυσικά), όπου η Διοίκηση ή ένα ελάχιστο ποσοστό του λαού θα προτείνει νομοσχέδια, και θα ψηφίζονται ή απορρίπτονται με διαδικτυακή ψηφοφορία από όλο το λαό.
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
1) Το διαδίκτυο δεν έχει μπει σε όλα τα σπίτια, επομένως δεν μπορεί να γίνει άμεσα. Δηλαδή εγώ δεν πρόκειται να τη γνωρίσω!
2) Η τεχνολογία πρέπει να εξασφαλίζει τη μοναδικότητα και την απόλυτη ανωνυμία της ψήφου. Δεν νομίζω ότι αυτές οι δυο συνθήκες μπορούν ταυτόχρονα να εξασφαλιστούν στο πλαίσιο της υπάρχουσας τεχνολογίας WEB 2. Οι κομπιουτεράδες πέτυχαν να εξελίξουν την HTML σε PHP και να μας δώσουν το WEB2. Να ένα πρόβλημα. ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ……….. ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;
kai zisane aytoi kala k emois kalitera
Ο γιος μου ο κομπιουτεράς ισχυρίζεται ότι η μοναδικότητα της ψήφου και η πλήρης ανωνυμία μπορεί να γίνει και στα πλαίσια της PHP, αλλά με δυο επίπεδα εισόδου:
1ο επίπεδο: Όλοι οι ψηφοφόροι είναι πλήρως καταγραμμένοι με όνομα και δικό τους κωδικό όπως στη Φορολογία Εισοδήματος. Για κάθε νομοσχέδιο θα μπαίνουμε σε αυτή τη βάση που θα μας δίνει ένα τυχαίο πολυψήφιο κωδικό ο οποίος φυσικά θα καταγράφεται από το σύστημα ότι έχει δοθεί αλλά δεν θα συνδέεται με το όνομα μας. Μετά το τέλος της ψηφοφορίας θα αναρτάται ο κατάλογος αυτών που ζήτησαν κωδικό.
2ο επίπεδο: Στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ψηφοφορίας, μπαίνουμε στη βάση ψηφοφορίας ενός συγκεκριμένου νομοσχεδίου χρησιμοποιώντας τον νέο κωδικό και ψηφίζουμε για το νομοσχέδιο. Σε αυτό το επίπεδο πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει το τρυκ "γράψε τα γράμματα που βλέπεις", για να μην γίνεται αυτόματα αυτή η διαδικασία.
Αν και προσπάθησα δεν βρήκα τρύπα σε αυτή τη διαδικασία, πέρα φυσικά από την εμπιστοσύνη στους δικαστικούς φύλακες του διαδικτυακού συστήματος!
ΛΕΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΜΑΣ;
Κανείς δεν λείπει από τον κήπο της εξέγερσης. Είναι όλοι εκεί. Στην πλατεία Συντάγματος. Κόκκινοι, μαύροι, μπλε, πολύχρωμοι. Είναι εκεί αυτοί που θέλουν να ενωθούν κι αυτοί που θέλουν να διασπάσουν. Χιλιάδες καλοί φαίνεται πως χωρούν. Περισσεύουν όμως σίγουρα κάποιοι. Αυτοί που χαιρετούν ναζιστικά και συνειδητά ή ασυνείδητα χαιρετούν το μίσος και τη βαρβαρότητα
http://www.tvxs.gr/news/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%C2%AB%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82%C2%BB-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CE%AF
Mεταξύ άλλων, είπε τα εξής...Αλέκα Παπαρήγα
(Με συγχωρείτε ο συσχετισμός δύναμης μέσα στο κοινοβούλιο έγινε με ψηφοφορία. Οι 300 δεν μπήκαν στη βουλή με το έτσι θέλω.)
Οι ουσιαστικές ανατροπές γίνονται στις κάλπες.Ολα τα άλλα προς εκτόνωση και παρηγοριά....
Μετά από πολύχρονη αναμονή επιτέλους μπορούμε να απολαύσουμε το remake της παλιάς διαφήμισης του skip: 29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν skip, με τίτλο:
32 άνθρωποι του πνεύματος συνιστούν μνημόνιο. Αυτοί ξέρουν!
Σε ένα άχαρο, άγευστο, άοσμο (ενδεικτικό του τεράστιου όγκου του πνεύματός τους) κείμενο μας προτρέπουν να κλείσουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες του λαϊκισμού και των εύκολων λύσεων και μας καλούν (εμμέσως πλην σαφώς) να ενστερνιστούμε τον ορθολογισμό του μνημονίου.
Μας καλούν, ως υπεύθυνοι πολίτες (αυτοί το αποφασίζουν ποιοι είναι υπεύθυνοι και ποιοι ανεύθυνοι), σε μια ομολογία πίστης όπως τις προάλλες έκανε και ο ΓΑΠ στην Αχαΐα. Αυτοί είναι το ιερατείο μας και εμείς πρέπει να ενδυθούμε την δορά του ποιμνίου τους. Γι αυτό και δεν χρησιμοποιούν κανένα πολίτικο επιχείρημα για να μας πείσουν! Αυτοί ξέρουν!
Αυτός ο επηρμένος ναρκισσισμός τους (όπως και του Μίκη Θεοδωράκη από την άλλη –υποτίθεται- πλευρά) αποδεικνύει ότι μάλλον δεν κατάλαβαν ότι η πραγματικότητα τους έχει ξεπεράσει. Δεν μας έλειψε ο πολιτικός τους λόγος όταν βουβαίνονταν δεν τον έχουμε ανάγκη τώρα.
Μπορεί λοιπόν ¨αυτοί να ξέρουν¨ αλλά και εμείς τους ξέρουμε.
Ανάμεσα τους μπορώ να διακρίνω κάποιους που το έργο τους με έχει συγκινήσει (Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Γιάννης Κουνέλης, Διονύσης Σαββόπουλος, Νάσος Βαγενάς κλπ), και άλλους που το έργο τους μου φάνηκε μεγεθυμένη ασημαντότητα (Απόστολος Δοξιάδης, Αλέκος Φασιανός, Τάκης Θεοδωρόπουλος, Αθηνά Κακούρη, Μένης Κουμανταρέας, Πέτρος Μάρκαρης, Τάσος Μπουλμέτης, Ανδρέας Κούρκουλας κλπ) όμως των περισσότερων δεν γνωρίζω τον πολίτικο τους λόγο (εξαιρουμένου του φαιδρού Σαββόπουλου και του υπερασπιστή των κατοχικών Ταγμάτων Ασφαλείας, Στάθη Καλύβα). Γνωρίζω όμως ότι πολλοί από αυτούς έχουν στο παρελθόν υπάρξει κρατικοδίαιτοι (οι συναυλίες του Σαββόπουλου στα στρατόπεδα ανά την επικράτεια, ο Θανάσης Βαλτινός πρόεδρος του κέντρου κινηματογράφου κλπ).
παραθέτω ένα άρθρο του Άλκη Γαλδαδά στο protagon.gr με το οποίο έχω αρκετές συμφωνίες.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=7186
ΥΓ. souks το ανέκδοτο δεν είναι και τόσο καλό θα στο πω κατ΄ ιδίαν.
Αλλά και λίγη σεμνότητα και κατανόηση δεν βλάπτει για μερικούς, να λένε ελεύθερα τη γνώμη τους - μας. Ευτυχώς έχουμε ακόμα Δημοκρατία.
Allosanfan.Αλώστε η έπαρση που έχεις σε αδικεί μερικές φορές.
Allosanfan ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΡΚΕΤΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ 32, ΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΧΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΑ ΔΩ ΣΑΝ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΖΗΤΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΦΤΩΧΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΟ...
ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΩ ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ ΑΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ;
Του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου
Όταν κάτι γεννάει ελπίδες (όπως οι Αγανακτισμένοι), δεν το ξεσκίζεις στην κριτική. Στις πρώτες ρωγμές, κάνεις ότι κοιτάς αλλού. Στις δευτέρες, αισθάνεσαι μεγάλη αμηχανία. Στο τέλος, νοιώθεις σαν το Λαζόπουλο στο Τσαντίρι: λες μόνο αυτό που θέλει να ακούσει το μέγα πανελλήνιο –δηλαδή λες ψέματα.
Πήγα πάλι χθες το βράδυ στην πλατεία, να ακούσω αυτά που λένε. Και έπηξα στην γενικολογία και τους δεκάρικους. Έμεινα μια ώρα και δεν άκουσα μια κουβέντα της προκοπής, αλλά μια καφκική αυτοαναφορικότητα περί της διαδικασίας. Λοιπόν, μου κάνει εντύπωση, που κανείς δεν το λέει – είτε γιατί φοβάται το bullying των ενθουσιασμένων, είτε γιατί μονίμως θέλει να τσουλάει στο μεγάλο κύμα, γλύφοντας υποκριτικά τις λαϊκές προσδοκίες.
Δεν με ενοχλούν οι σαλταρισμένοι που άκουσαν τα όργανα και ήρθαν να χορέψουν (μέχρι κι ο Ψινάκης, η Λουκά και η Νανά Παλαιτσάκη!). Με ενοχλεί το Σύνδρομο Λαζόπουλου, που απλώνεται πια σαν νόσος στο χώρο της αριστερής «διαρκούς ευαισθησίας» -ιδίως της πάμπλουτης. Ο κανόνας είναι ένας: «Πελάτης μου είναι ο λαός –και ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Βάζω λίγα μπουζούκια να παίζουν και δακρύζω στη κάμερα. Όπως η Λιάνη μπροστά στα εικονίσματά της. Ανατριχιαστικό.
Νομίζω λοιπόν ότι όλοι λαϊκίζουν ασύστολα στο θέμα των αγανακτισμένων. Από το Μega, μέχρι τη LifO και τους οργισμένους μπλογκερς. Όλοι θέλουν λίγη από τη λάμψη τους, αποδίδοντάς τους χαρίσματα που δεν έχουν (τουλάχιστον τις τέσσερις φόρες που τους άκουσα). Όχι ότι δεν μπορεί αυτό το πράγμα να διαμορφωθεί σε κάτι ώριμο. Μακάρι. Προς το παρόν είναι μια παρήγορη γιορτή. Που όπως είπα από την πρώτη στιγμή: πολιτικά είναι αδιαμόρφωτη, κοινωνικά είναι σημαντική, διότι επανασυνδέει τον ξηλωμένο ιστό της πόλης.
Γι αυτό θα πάω και την Κυριακή. Κρατώντας τις μεγάλες προσδοκίες για τον εαυτό μου, και όχι για τα πελατάκια μου.
Mμμ... O Στάθης ε;
O Τσαγκαρουσιάνος ναι;
Xμμ... αααα... ναι...
Mα δεν φοβάται το ανώνυμο πλήθος;;;
μόνο τα ανώνυμα blogs;;;
Ανωνύμως ανώνυμος!
Δημοσίευση σχολίου