Ημερα της Γυναικας

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Οι γυναίκες όλων των χωρών του κόσμου, 8 Μαρτίου, θα γιορτάσουν και πάλι την ημέρα τους. Τη Διεθνή ημέρα της γυναίκας. Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε το 1910 από τη Διεθνή Γυναικεία Διάσκεψη της Κοπεγχάγης, ύστερα από πρόταση της μεγάλης φεμινίστριας Κλάρας Τσέτκιν.
Σκοπός της ήταν να διατηρηθεί η ανάμνηση της πρώτης διαδήλωσης των Αμερικανίδων, που είχε γίνει 53 χρόνια νωρίτερα, το 1857. Από τότε η μέρα αυτή δεν έπαψε να συμβολίζει τους αγώνες των γυναικών για τα δικαιώματά τους και τη διεθνή αγωνιστική αλληλεγγύη τους. Έτσι επί 100 σχεδόν χρόνια η 8η Μαρτίου δίνει την ευκαιρία στις γυναίκες όλων των χωρών μαζί και κάθε χώρας χωριστά να προβάλουν τις γενικές και τις ιδιαίτερες διεκδικήσεις τους και να σφυρηλατούν τους δεσμούς της φιλίας και της αλληλεγγύης τους, στον αγώνα για ένα ευτυχέστερο μέλλον.
Αυτό το οποίο χαρακτηρίζει το γυναικείο κίνημα στη διάρκεια των 100 περίπου χρόνων του είναι το γεγονός ότι το ευρύ αυτό κίνημα έπαψε να είναι ξεκομμένο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά προοδευτικά κινήματα, και ότι διοχετεύτηκε μέσα στο μεγάλο κανάλι των λαϊκών και εθνικών αγώνων, αλλά και αυτών για την υπεράσπιση της Παγκόσμιας Ειρήνης, για την αποτροπή του πυρηνικού αφανισμού.
Από το 1910 μέχρι σήμερα η 8η Μαρτίου αποτελεί ακριβώς το σύμβολο αυτής της πάλης. Δεν είναι ημέρα κούφιων πανηγυρισμών, αλλά ημέρα αγώνων δράσης και προβολής των γενικών και ειδικών γυναικείων αιτημάτων. Ας θυμηθούμε μερικά χαρακτηριστικά γεγονότα:
8 Μαρτίου 1911: Τον πρώτο χρόνο μετά την καθιέρωση της γιορτής, οι γυναίκες της Αμερικής και της Γερμανίας, διαδηλώνουν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας.
8 Μαρτίου 1913: Οι γυναίκες της Τσαρικής Ρωσίας ξεσηκώνονται με την κραυγή «Κάτω η πείνα – Κάτω ο πόλεμος». Τον επόμενο ακριβώς χρόνο οι γυναίκες των λαϊκών συνοικιών του Παρισιού κάνουν διαδηλώσεις και απαιτούν να ελευθερωθεί η επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ, που είχε συλληφθεί στη Γερμανία για τους αγώνες της κατά του επερχόμενου πολέμου.
• 8 Μαρτίου 1917: Οι εργάτριες της Πετρούπολης, του σημερινού Λένιγκραντ, εχύνονται στους δρόμους και ζητούν Ειρήνη και Ψωμί.
• 8 Μαρτίου 1923: Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος έχει τελειώσει, 5 χρόνια πριν. Αλλά η κατάληξη του Ρούρ απειλεί να ανάψει νέα πολεμική φωτιά. Δύο χιλιάδες Γαλλίδες συγκεντρώνονται και απαιτούν: «Όχι άλλο πόλεμο» .
• 8 Μαρτίου 1936: Ενώ οι γυναίκες της Ισπανίας διαδηλώνουν στη Μαδρίτη κατά του φασισμού, στη Γερμανία η χιτλερική τρομοκρατία οργιάζει. Χιλιάδες γυναίκες ρίχνονται στις φυλακές. Ο παγκόσμιος πόλεμος προετοιμάζεται για δεύτερη φορά στον ίδιο αιώνα, από τους Γερμανούς μιλιταριστές. Πολλές γυναικείες οργανώσεις τάσσονται στο πλευρό εκείνων που αγωνίζονται να σώσουν την Ειρήνη. Ο πόλεμος, όμως, ξεσπά για να προκαλέσει στην ανθρωπότητα αμέτρητη καταστροφή και τελικά να καταλήξει στην ήττα των χιτλερικών υποκινητών του.
Το νικηφόρο τέρμα του πολέμου βρίσκει τις γυναίκες αποφασισμένες να μην επιτρέψουν άλλη φορά το ξέσπασμα πολέμου. Το Νοέμβριο του 1945 ιδρύεται η Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικών Γυναικών, που θα συσπειρώσει γύρω της 80 εκατομμύρια γυναίκες και θα γίνει κυριότερος εκφραστής των πόθων τους για την ισότητα των δύο φύλων και για την Παγκόσμια Ειρήνη.
Ιδιαιτερότητα παρουσίασε ο γιορτασμός της Παγκοσμίου Ημέρας της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου 1946. Η Παγκόσμια Οργάνωση Δημοκρατικών Γυναικών κάλεσε τις γυναίκες να υπερασπιστούν τα παιδιά θύματα του πολέμου. Την ίδια ημέρα οι Αμερικανίδες διακήρυτταν: «Αναλάβαμε την υποχρέωση να οικοδομήσουμε, μαζί με τις γυναίκες των άλλων ηπείρων, έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά μας».
Γίνεται στην Αθήνα μεγάλη συγκέντρωση γυναικών, με πρωτοβουλία της Π.Ε.Γ. και αποφασίζεται η μόνιμη συνεργασία των Γυναικείων Οργανώσεων. Ιδρύεται έτσι, η Πανελλαδική Ομοσπονδία Γυναικών. Και οι δύο όμως αυτοί σύλλογοι διαλύθηκαν στα 1947-1948 και τα αρχεία τους καταστράφηκαν. ΄Έτσι χάθηκαν και για μας πολύτιμα ιστορικά στοιχεία.
Μετά τον εμφύλιο πόλεμο επιβίωσαν μόνο τα συνεργαζόμενα από το 1948 Σωματεία, που η λαίλαπα του εμφύλιου πολέμου δε διέλυσε, όπως είναι το Λύκειο Ελληνίδων, ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, η Χ.Ε.Ν., ο Σύλλογος Ελληνίδων Επιστημόνων και μερικά ίσως άλλα.
Το δικαίωμα των γυναικών, όχι μόνο να εκλέγουν αλλά και να εκλέγονται στις Δημοτικές Εκλογές δόθηκε το 1950 και 1952 το δικαίωμα να εκλέγουν και να εκλέγονται στις βουλευτικές εκλογές. Τα δικαιώματα όμως αυτά δόθηκαν κάτω από διεθνή επίδραση. Το Ελληνικό Κράτος χρειάστηκε να επικυρώσει, ύστερα από τη διακήρυξη του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών τη Συνθήκη της Ρώμης, και ύστερα πάλι από διεθνείς υποχρεώσεις και κυρίως με την επικύρωση της Διεθνούς Σύμβασης της Νέας Υόρκης "Περί πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών" καταργήθηκαν και στην Ελλάδα μερικές κραυγαλέες θεσμοθετημένες διακρίσεις σε βάρος των γυναικών και αρχίζουν να ανοίγονται οι δρόμοι τους για τη δημόσια ζωή.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 και ειδικότερα το 1964 ιδρύεται η Πανελλήνια ΄Ένωση Γυναικών (Π.Ε.Γ.) που εκδίδει το περιοδικό "Δελτίο". Οι κύριοι στόχοι της είναι : ίση αμοιβή για ίση εργασία, προστασία της μητρότητας και του παιδιού και άλλους στόχους που μερικοί από αυτούς αποτελούν και σήμερα επιδιώξεις των Γυναικείων Οργανώσεων.
Μετά το 1974 το Γυναικείο Κίνημα μπαίνει σε νέα φάση, εμφανίζεται πιο έντονο συνδέεται με τις γενικότερες πολιτικό-οικονομικές διεκδικήσεις και αποκτά πολιτικό χαρακτήρα.Πολλοί Γυναικείοι Σύλλογοι δημιουργούνται, διεκδικώντας ουσιαστική ισότητα για τη γυναίκα και προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν την πλατιά λαϊκή μάζα.
Ιδρύονται νέες Γυναικείες Οργανώσεις : "Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών", "Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας", (ΟΓΕ), "΄Ένωση Γυναικών Ελλάδας(Ε.Γ.Ε.), "Κίνηση για την απελευθέρωση των Γυναικών" (Κ.Α.Γ.) "Γυναίκες στην Αντίσταση", "Προοδευτική ΄Ένωση Μητέρων", "Σύλλογος Ελληνίδας Νοικοκυράς", κ.α.
Το 1976 ιδρύεται από τις Γυναικείες Οργανώσεις η "Συντονιστική Επιτροπή Γυναικών Εκπροσώπων Γυναικείων Σωματείων" (Σ.Ε.Γ.Ε.Σ.) ένα άτυπο συντονιστικό όργανο, που διεκδικεί με αίτημα την τροποποίηση και προώθηση του Οικογενειακού Δικαίου και του προβλήματος της στράτευσης των γυναικών.
Από αυτή τη σύντομη ιστορική αναδρομή φαίνεται καθαρά, ότι οι σοβαρές κινητοποιήσεις της Ελληνίδας συνέπεσαν πάντοτε με την ακμή του λαϊκού κινήματος και συρρικνώθηκαν μαζί του κάτω από τις δυνάμεις της αντίδρασης.Το Γυναικείο Κίνημα συνεχίζει σήμερα δραστήρια, τους αγώνες τους, διεκδικώντας την πλήρη ένταξη της γυναίκας με ισότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου.

(Η Επιλογή του κειμένου έγινε από αφιερώματα στο διαδίκτυο).


Απο τη φιλη Μ.Κ