Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011

"Έφυγε" ο Στηβ Τζομπς

Έφυγε σήμερα από τη ζωή ο ιδρυτής της Apple Steve Jobs, μια δημιουργική ιδιοφυΐα, ένας οραματιστής καινοτόμος, ο απόλυτος γκουρού της τεχνολογίας. Διαβάστε παρακάτω τη συγκλονιστική ομιλία-ορόσημο, στους απόφοιτους του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, τον Ιούνιο του 2005.
Ενώπιόν τους ο Steve Jobs διηγήθηκε τη ζωή του- μέσα από τρεις ιστορίες- και όλα όσα έμαθε από αυτήν. "Μείνετε αχόρταγοι, μείνετε τρελαμένοι" είναι η προτροπή με την οποία έκλεισε ο Steve Jobs την ομιλία του, με τους παρευρισκόμενους να τον χειροκροτούν όρθιοι.



"Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι μαζί σας στην τελετή αποφοίτησής ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν πήρα ποτέ πανεπιστημιακό πτυχίο. Για να πούμε την αλήθεια, τούτη δω η μέρα είναι ότι κοντινότερο έχω ζήσει σε αποφοίτηση. Σήμερα θέλω αν σας πως τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Μόνο αυτό. Τίποτα σημαντικό. Απλά τρεις ιστορίες.

Η πρώτη έχει να κάνει με τις ιδέες.

Παράτησα το κολέγιο Reed μετά από 6 μήνες, αλλά παρέμεινα στους διαδρόμους του για 18 μήνες πριν φύγω οριστικά. Γιατί τα παράτησα;

Όλα ξεκίνησαν πριν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν μια νέα, ανύπαντρη απόφοιτος κολεγίου και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Επιθυμούσε πολύ να υιοθετηθώ από ένα ζευγάρι πανεπιστημιακής μόρφωσης και έτσι κανονίστηκε να ζήσω με έναν δικηγόρο και τη σύζυγο του. Το πρόβλημα ήταν πως όταν γεννήθηκα, εκείνοι αποφάσισαν πως προτιμούσαν ένα κορίτσι. Έτσι, οι θετοί γονείς μου, που ήταν γραμμένοι στη λίστα αναμονής, δέχθηκαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας, που τους ανακοίνωσε: βρέθηκε ένα αγοράκι; Το θέλετε; . Απάντησαν: Φυσικά . Η βιολογική μου μητέρα όμως, λίγο αργότερα ανακάλυψε πως η θετή μητέρα μου δεν είχε αποφοιτήσει από κολέγιο και ο θετός πατέρας μου ούτε καν από το λύκειο. Και αρνήθηκε να υπογράψει τα χαρτιά της υιοθεσίας. Πείστηκε λίγος μήνες αργότερα όταν οι γονείς μου υποσχέθηκαν πως κάποια μέρα θα πήγαινα στο κολέγιο.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, πήγα στο κολέγιο.

Αλλά αφελώς, επέλεξα ένα κολέγιο που ήταν πανάκριβο, σχεδόν τόσο όσο το Stanford, κάτι που σήμαινε πως όλες οι οικονομίες των σκληρά εργαζόμενων γονιών μου θα πήγαιναν στα δίδακτρα. Έξι μήνες αργότερα δεν μπορούσα να δω κάποια χρησιμότητα. Σε αυτό. Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και το κολέγιο δεν με βοηθούσε προς αυτή την κατάσταση. Επιπλέον, ξόδευα τις οικονομίες των γονιών μου. Κάπως έτσι, τα παράτησα, με την ελπίδα πως όλα θα πήγαιναν καλά.

Εκείνη την εποχή ήμουν πραγματικά φοβισμένος, αλλά τώρα ξέρω πως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ μου. Από τη στιγμή που τα παράτησα, έπαψα να γράφομαι σε ένα σωρό προαπαιτούμενα μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν και είχα το δικαίωμα να παρακολουθήσω ως ελεύθερος ακροατής μόνο εκείνα που με ενδιέφεραν.

Δεν ήταν βέβαια όλα τόσο ρομαντικά: δεν δικαιούμουν δωμάτιο στην εστία κι έτσι κοιμόμουν στο πάτωμα δωματίων φίλων μου· για να φάω μάζευα άδεια μπουκάλια κόκα κόλα για 5 σεντς το ένα και για να έχω τουλάχιστο ένα αξιοπρεπές γεύμα τη βδομάδα χρειαζόταν να περπατάω κάθε Κυριακή βράδυ 7 μίλια, μέχρι τον κοντινότερο βουδιστικό ναό. Περνούσα καλά.

Κι ένα σωρό από όσα γνώρισα ακολουθώντας τη διαίσθησή μου και προσπαθώντας να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, αποδείχτηκαν ανεκτίμητα στο μέλλον. Να σας δώσε ένα παράδειγμα:

Εκείνη την εποχή το κολέγιο Reed, είχε ίσως ένα από τα καλύτερα μαθήματα καλλιγραφίας στη χώρα. Παντού στο πανεπιστήμιο έβλεπες θαυμάσια πόστερ με καλλιγραφικά γράμματα. . Καθώς είχα εγκαταλείψει τις σπουδές μου και δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα, αποφάσισαν να πάω να παρακολουθήσω καλλιγραφία, για να δω πώς κατάφερναν αυτά τα θαύματα. Έμαθα έτσι για τις γραμματοσειρές, για τις αποστάσεις μεταξύ γραμμάτων -ανάλογα με τα γράμματα- έμαθα πολλά για ό,τι κάνει υπέροχη την τυπογραφία. Ήταν ένα θαυμάσιο μάθημα, γεμάτο ιστορία, καλλιτεχνία και καλαισθησία, που πραγματικά με συνεπήρε.

Ούτε μου περνούσε από το μυαλό πως όλα τούτα θα μου χρησίμευαν πρακτικά κάποια μέρα στη ζωή μου.Δέκα χρόνια αργότερα όμως, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή Macintosh, ξαναθυμήθηκα εκείνο το μάθημα. Και χρησιμοποιήσαμε στο Mac, όλα όσα είχα μάθει. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής που διέθετε καλλιγραφία.Αν δεν είχα παρακολουθήσει εκείνο το μάθημα, οι Macintosh δεν θα είχαν ποτέ πολλές γραμματοσειρές ή μεγέθη γραμμάτων. Και από τη στιγμή που τα Windows, το μόνο που έκαναν ήταν να αντιγράψουν τα Mac, μάλλον αυτά δεν θα υπήρχαν σε κανένα υπολογιστή. Aν δεν τα είχα παρατήσει, δεν θα είχα παρακολουθήσει ποτέ μου εκείνο το μάθημα καλλιγραφίας και οι υπολογιστές δεν θα πρόσφεραν τις δυνατότητες καλλιγραφίας που προσφέρουν σήμερα. Φυσικά ήταν αδύνατο να συσχετίσω τις ιδέες όταν ήμουν στο κολέγιο. Δέκα χρόνια αργότερα όμως, ήταν όλα πολύ ξεκάθαρα.

Θέλω να πω, ποτέ δεν γίνεται να προβλέψεις την πορεία σου, να εκτιμήσεις κάτι αφότου συμβεί. Για να την εκτιμήσεις, θα πρέπει να την κοιτάξεις προς τα πίσω. Χρειάζεται λοιπόν να εμπιστευτείτε πως όλα τα βήματά σας, πως με κάποιο τρόπο σας οδηγούν στο μέλλον σας. Πρέπει να εμπιστευθείτε κάτι -ή κάποιον: το ένστικτό σας, τη μοίρα, το κάρμα, τη ζωή, δεν έχει σημασία. Αυτή η άποψη δεν με απογοήτευσε ποτέ και καθόρισε τη ζωή μου.

Η δεύτερη ιστορία, μιλάει για αγάπη και απώλεια.

Ημουν ένας από τους τυχερούς: Βρήκα τι μου άρεσε νωρίς στη ζωή μου. Ο Wos και εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ των γονιών μου όταν ήμουν 20 χρονών. Δουλέψαμε σκληρά και δέκα χρόνια αργότερα η Apple δεν ήταν πια οι δυο μας κι ένα γκαράζ, αλλά μια εταιρία αξίας άνω των 2 δις δολαρίων, με πάνω από 4,000 εργαζόμενους.Ένα χρόνο νωρίτερα, με το που έκλεινα τα 30, είχαμε ρίξει στην αγορά την πιο ωραία μας δημιουργία –τον Macintosh. Και μετά απολύθηκα.

Πώς μπορεί κάποιος να απολυθεί από μια εταιρία που ίδρυσε; Καθώς μεγάλωνε η Apple σκέφτηκα να προσλάβω κάποιον ταλαντούχο μάνατζερ για να διοικούμε μαζί την εταιρία και πράγματι, για ένα χρόνο, όλα πήγαιναν πρίμα.

Μετά όμως, οι απόψεις μας για το μέλλον άρχισαν να διαφοροποιούνται και στο τέλος τσακωθήκαμε. Όταν έγινε αυτό, το διοικητικό συμβούλιο πήγε με το μέρος του. Έτσι λοιπόν, στα 30 μου, βρέθηκα έξω από την εταιρία, και μάλιστα με πολύ δημόσιο τρόπο. Ο σκοπός ολόκληρης σχεδόν της ενήλικης ζωής μου είχε πια χαθεί, κι αυτό ήταν τόσο επώδυνο.

Για αρκετούς μήνες δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Αισθανόμουν πως είχα απογοητεύσει τους συνεργάτες μου, πως η σκυτάλη μου είχε γλιστρήσει από τα χέρια, μόλις μου την παρέδωσαν.

Συναντήθηκα με τον David Packard και τον Bob Noyce προσπαθώντας να απολογηθώ για το πώς τα ‘χα καταστρέψει όλα με τέτοιο τρόπο. Ήμουν μια πασίγνωστη αποτυχία και μου πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψω το Λος Αντζελες. Σιγά σιγά όμως, μια αίσθηση γεννήθηκε μέσα μου: εξακολουθούσα να αγαπάω τη δουλειά μου. Ότι κι αν είχε συμβεί στην Apple, αυτό δεν είχε πειραχτεί, ούτε κατ, ελάχιστο.

Με είχαν απορρίψει, ήμουν όμως ακόμα ερωτευμένος. Έτσι αποφάσισα να ξαναρχίσω από την αρχή. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά η απόλυσή μου από την Apple ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου είχε συμβεί. Η βαρύτητα της επιτυχίας αντικαταστάθηκε από την ελαφρότητα να είμαι ξανά αρχάριος, αβέβαιος για τα πάντα.

Απελευθερώθηκα και μπήκα σε μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Την επόμενη πενταετία ξεκίνησα μια εταιρία που τη έλεγαν Next, μια άλλη που τη έλεγαν Pixar και ερωτεύτηκα μια υπέροχη γυναίκα που έγινε σύζυγός μου.

Με την Pixar -που είναι σήμερα μια από τις πιο πετυχημένες εταιρίες κινηματογραφικής παραγωγής του κόσμου- δημιουργήσαμε το πρώτο animation film στην ιστορία του κινηματογράφου, το Toy Story.

Τα γεγονότα πήραν απροσδόκητη τροπή όταν η Apple αγόρασε την Next και ξαναβρέθηκα στην Apple ενώ η τεχνολογία που είχαμε αναπτύξει στη Next βρέθηκε στην καρδιά της σημερινής αναγέννησης της Apple. Και με τη Laurene, τη γυναίκα μου δημιουργήσαμε μια θαυμάσια οικογένεια.

Είμαι βέβαιος πως τίποτα από αυτά δεν θα είχε γίνει αν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Η γεύση του φάρμακου ήταν απαίσια, πιστεύω όμως πως το χρειαζόμουν. Υπάρχουν φορές που η ζωή σε χτυπάει κατακέφαλα. Μην χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος πως το μόνο που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω ήταν πως αγαπούσα αυτό που έκανα. Πρέπει να βρεις τι και ποιος σου αρέσει. Αυτό είναι η μόνη αλήθεια στη δουλειά και στον έρωτα.

Ένα μεγάλο τμήμα της ζωής σας θα αφιερωθεί στην εργασία σας και ο μόνος τρόπος για να είστε ικανοποιημένοι είναι να θεωρείτε πως κάνετε υπέροχη δουλειά. Κι ο μόνος τρόπος να κάνετε υπέροχη δουλειά είναι να αγαπάτε ότι κάνετε. Αν δεν το έχετε βρει ακόμα, συνεχίστε να ψάχνετε. Μην βολεύεστε.

Όπως συμβαίνει και στον αισθηματικό τομέα, όταν έρθει, θα το καταλάβετε. Κι όπως σε κάθε σπουδαία σχέση, θα γίνεται καλύτερο όσο περνάει ο χρόνος. Συνεχίστε λοιπόν να ψάχνετε, μέχρι να το βρείτε. Μην επαναπαύεστε, μην συμβιβάζεστε.

Η τριτη ιστορία, αφορά τον θάνατο.

Όταν ήμουν 17, διάβασα κάτι που έλεγε πάνω κάτω: να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία . Αυτό μου έκανε εντύπωση κι από τότε, για 33 ολόκληρα χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω τον εαυτό μου: αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα; . Όποτε η απάντηση ήταν όχι για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω. Το να θυμάμαι πάντα πως σύντομα θα πεθάνω, ήταν η καλύτερη βοήθεια για να παίρνω τις σωστές αποφάσεις στη ζωή μου.

Όλα τα υπόλοιπα -οι εξωτερικές προσδοκίες, η υπερηφάνεια, ο φόβος της γελοιοποίησης ή της αποτυχίας- όλα εξαφανίζονται όταν βρεθούν απέναντι στο θάνατο: το μόνο που απομένει είναι ότι είναι πραγματικά σημαντικό. Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε. Είστε ήδη γυμνοί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσετε ότι σας λέει η καρδιά σας.

Εδώ κι ένα χρόνο, μου διέγνωσαν καρκίνο. Πέρασα από εξέταση στις 7:30 το πρωί κι ένας όγκος φάνηκε ξεκάθαρος στο πάγκρεας. Δεν είχα ιδέα τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί με ενημέρωσαν πως ήταν μία μη ιάσιμη μορφή καρκίνου και πως δεν θα ζούσα παραπάνω από τρεις με έξι μήνες. Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να πάω σπίτι και να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητές μου, πράγμα που είναι ένας ευφημισμός των γιατρών για τη προετοιμασία του θανάτου.

Σημαίνει: προσπάθησε να πεις σε λίγους μήνες όλα όσα ήθελες να πεις στα παιδιά σου σε δέκα χρόνια. Σημαίνει πως πρέπει να βεβαιωθείς πως όλα είναι εντάξει για να έχει η οικογένειά σου όσο το δυνατό λιγότερους μπελάδες. Σημαίνει: κάνε τους αποχαιρετισμούς σου.

Έζησα με αυτή τη διάγνωση όλη τη μέρα. Αργά το απόγευμα μου έκαναν μια βιοψία, που γίνεται με ένα σωλήνα που περνάει από το λαιμό σου στο στομάχι και στα έντερα κι από εκεί μια βελόνα παίρνει λίγα κύτταρα από το πάγκρεας. Ήμουν ναρκωμένος, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου διηγήθηκε αργότερα πως όταν οι γιατροί πήραν τα κύτταρα και τα έβαλαν στο μικροσκόπιο άρχισαν να πανηγυρίζουν, γιατί όπως αποδείχτηκε είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που ήταν ιάσιμη με εγχείρηση.

Έκανα την εγχείρηση και τώρα είμαι μια χαρά.

Δεν έχω ποτέ φτάσει πιο κοντά στο θάνατο, κι ελπίζω να μην φτάσω ποτέ μου κοντύτερα για μερικές δεκαετίες ακόμα. Έχοντας όμως βιώσει αυτήν την εμπειρία, μπορώ να σας πω κάτι, με λίγο περισσότερη βεβαιότητα από εκείνους για τους οποίους ο θάνατος είναι μια αφηρημένη μόνο έννοια: κανείς δεν θέλει να πεθάνει.

Ακόμα κι όσοι περιμένουν να πάνε στο παράδεισο, θέλουν να φτάσουν εκεί χωρίς να πεθάνουν. Και όμως, ο θάνατος είναι η μόνη κοινή μας μοίρα.

Κανείς δεν του ξέφυγε. Κι έτσι πρέπει να είναι· ο θάνατος είναι μάλλον η καλύτερη εφεύρεση της ζωής. Είναι ο παράγοντας που διαιωνίζει τη ζωή. Ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το καινούργιο. Το νέο τώρα είστε εσείς, αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα γίνετε οι γέροι που προορίζονται να φύγουν.

Συγγνώμη για τον δραματικό μου τόνο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε λοιπόν ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων. Μην αιχμαλωτιστείτε από το δόγμα που λέει να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι.

Μην αφήνετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή. Και -το σημαντικότερο- να έχετε το θάρρος να ακούτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας.

Αυτά με κάποιο τρόπο ξέρουν ήδη τι θέλετε στα αλήθεια να γίνετε. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.

Όταν ήμουν νέος, υπήρχε μια φανταστική έκδοση που λεγόταν Ο κατάλογος όλης της γης που υπήρξε μία από της βίβλους της γενιάς μου.

Την εξέδιδε ένας τύπος που τον λεγόταν Stewart Brand και που ζούσε εδώ κοντά, στο Menlo Park. Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του ,60, πριν τους προσωπικούς υπολογιστές και η έκδοση, έπρεπε να γίνει με γραφομηχανές, ψαλίδια και φωτογραφικές μηχανές Polaroid. Ήταν ένα είδος έντυπου google, 35 χρόνια πριν βγει το google στο internet: ήταν ιδεαλιστικό, γεμάτο γνώσεις και ωραία εργαλεία. .

Ο Stewart και οι συνεργάτες του έβγαλαν αρκετά τεύχη του κατάλογου όλης της Γης κι όταν φάνηκε πως ξεπερνιόταν, έβγαλαν ένα τελευταίο τεύχος. Είχαμε φτάσει στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και ήμουν στην ηλικία σας.

Στο οπισθόφυλλο του τελευταίου τεύχους υπήρχε μια φωτογραφία ενός αγροτικού δρόμου την αυγή, του είδους που κάποτε θα βρεθείτε να κάνετε οτοστόπ, αν είστε αρκετά περιπετειώδεις. Από κάτω έγραφε: μείνετε αχόρταγοι· μείνετε τρελαμένοι . Ήταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της έκδοσης λίγο πριν το κλείσιμο. Μείνετε αχόρταγοι, μείνετε τρελαμένοι. Πάντα, ευχόμουν αυτό για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτείτε και ετοιμάζεστε για κάτι καινούριο, το εύχομαι και για εσάς:

Μείνετε αχόρταγοι. Μείνετε τρελαμένοι.

Σας ευχαριστώ"

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

http://free-pena.blogspot.com/#outer-wrapper

ΙΝΏ είπε...

Ενας ανθρωπος που φαινεται να υμνει τη ζωή μεσα απο το πρίσμα του θανάτου. Βαθιά φιλοσοφημένο και αληθές αν με ρωτάς. Τρανό παράδειγμα για εμάς τους νέους ωστε να μην απογοητευόμαστε και να μην τα παρατάμε αφού "πέσουμε". Η ζωή είναι τρελή και δεν ξέρεις ποτέ που θα σε οδηγήσει... αρκεί να έχεις πάθος για αυτό που κάνεις.
Βέβαια ο Τζομπς υπήρχε σε μια χώρα μια εποχή που μπορουσε να αξιοποιήσει και να αναγνωρίσει έναν ταλαντούχο. Δεν ξέρουμε την πορεία του αν ζούσε στην Ελλάδα μας.
Εμεις ας ελπίσουμε οχι μόνο να έχουμε λίγο από το κάρμα του -πράγμα λίγο δύσκολο- αλλα να έχουμε την ίδια αγωνιστικότητα...

τονια είπε...

Δε νομίζω πως η χώρα του τον βοήθησε ιδιαίτερα να κάνει όλα όσα διηγείται, μάλλον δυσκολίες του δημιούργησε.
Παρόλο το ιδιοφυές μυαλό του υπήρχε πάντα κάποιος πιο πονηρός απ' αυτόν που τον εκμεταλλεύτηκε... Η ζωή συνεχίζεται όμως, ακρεί να μαθαίνουμε από τα λάθη μας!

ΙΝΏ είπε...

Τόνια μου τις δυσκολίες όπου κι αν ήταν θα τις έβρισκε μπροστά του γιατι παντου υπάρχουν οι πονηρότεροι! Εχχεις δοκιμάσει να ανοιξεις εταιρεία? Μάλλον όχι. Λοιπόν σου λεω οτι ακόμα θα περιμενε την αρχαιολογία και την πυροσβεστικη να δώσουν το οκ. Και αν περνουσε αυτό το στάδιο θα εδινε τη μισή του περιουσια στις απαιτούμενες δημοσιεύσεις στις εφημερίδες. Βεβαια αποκλειεται να είχε φτασει ως εδω γιατι με τίποτα δεθα είχε βρει μάθημα καλλιγραφίας από ένα άλλο κολλέγιο που να μπορει και να το παρακολουθήσει. Και αν είχε βρει θα ήταν στους δρομους με απεργιες ή δε θα μπορουσε να πάει γιατι θα είχαν τα μέσα απεργίες...κτλ.κτλ. Αυτα τα εμποδια συνεχιζονται για πολύ ακόμα το καταλαβαίνεις φαντάζομαι. Οπως είπα παλι θα επιμείνω στο οτι εμεις θα πρεπει να αρκεστουμε στο να εχουμε την ιδια μαχητικότητα και όρεξη

Ανώνυμος είπε...

Ότι ωραιότερη και χρήσιμη ανάρτηση έχω διαβάσει στο blog αυτό.
Δεν σας κρύβω πως έχω αποφύγει κάμποσες αναρτήσεις με μεγάλα κείμενα. Άλλα, δεν τα ξεκίνησα καν κι άλλα τα άφησα στη μέση. Η ομιλία του Steve Jobs όμως από την 1η φράση της μ'εκανε να πιστεύω πως ο χρόνος ανάγνωσής της, κάθε άλλο παρά σπατάλη από τον πολύτιμο χρόνο μου θα είναι. Τελειώνοντας την, νοιώθω πως θα ήθελα ν'ακούσω κι άλλα πράγματα από το δημιουργό της Apple.
Ο Steve Jobs έφτασε χορτασμένος και τρελαμένος στο τέρμα του, το θάνατό του, τον παράγοντα που του διαιώνιζε τη ζωή του, όπως έλεγε.
Ας κάνουμε συνεχώς το flash back μας, ας μελετήσουμε κι άλλους. Τα πέτρινα χρόνια που περνάμε να προσπαθήσουμε να συντηρηθούμε και να γεμίσουμε εσωτερικά.
Φυσικά, αν ζούσε στην Ελλάδα ο Τζομπς δεν υπήρχε περίπτωση να μεσουρανούσε. Η χώρα του τον βοήθησε σίγουρα. Έχω γνωρίσει κι έχω ακούσει ιστορίες Ελλήνων εκατομμυριούχων. Κανείς τους δεν έμεινε στην Ελλάδα μας. Κανείς τους δεν ξέχασε πως ξεκίνησε ξυπόλυτος σ'αυτή τη ζωή και πως έμαθε να είναι άνθρωπος στη χώρα που ζούμε κι εμείς. Λαχταρούσαν να συναντήσουν δυσκολίες και να τις νικήσουν, δεν τις απέφευγαν...
Οι Έλληνες ήμαστε υπερήφανοι για την ιστορία μας, για τους Έλληνες του εξωτερικού που διαπρέπουν. Για το τι είμαστε εμείς όμως δεν υπερηφανευόμαστε. Είμαστε βολεψάκιδες και ζούμε το τώρα, χωρίς να κοιτάμε εμπρός αλλά ούτε και πίσω.
Πολλοί παρόμοιοι με το Τζομπς αυτοδημιούργητοι, πιθανόν να "πάτησαν" σε Σωκράτη, Ηράκλειτο, Πρωταγόρα κλπ. Νομίζω πλησιάζει η ώρα που κι εγώ θα αρχίζω να μελετώ Έλληνες φιλόσοφους. Χειμωνιάζει, τζάκι υπάρχει, θα κλείσω την τηλεόραση και θα ανοίξω κανα βιβλίο.

Ανώνυμος είπε...

...molaitis

ΙΝΏ είπε...

Απλά...
Αμερικη> Steve Jobs
Ελλάδα> No jobs!

Αγιάννης είπε...

molaitis,
εκτός από φιλοσοφία, για χειμερινή (και όχι μόνο) ανάγνωση προτείνω τους ΑΘΛΙΟΥΣ του Ουγκώ, ακόμη και αν το έχουμε διαβάσει, θα δούμε με άλλο μάτι κάποια πράγματα βοηθούμενοι και από τις συνθήκες που ζούμε τελευταία ...

τονια είπε...

ΖΗΤΩ Η ΑΜΕΡΙΚΗ!!!!

ΙΝΏ είπε...

Ναι ναι αυτο το πραμα!!!Ζήτω η Αμερική! Γιατι είναι μια χώρα που αν έχεις μία ώρα κενο μπορεις να χτυπήσεις την πορτα ενός μαγαζιού και να πάρεις χαρτζιλίκι. Πλένοντας πιατα, σκουπίζοντας ή οτιδήποτε άλλο. Ενω εδω πρεπει να εχεις προυπηρεσια για να πιασεις μια σκουπα! Και φυσικα προτεραιότητα έχουν οι πτυχιούχοι! Βεβαια δεν μπορεις να ζησεις ετσι αλλα την εποχη των φοιτητικων χρόνων αυτο θα ηταν πολύ χρησιμο. Επίσης είναι μια χωρα που αν εχεις κάποια ικανότητα θα σε βρουν και θα σε αξιοποιησουν και φυσικά θα σε πληρωσουν γι αυτο. Από αυτη και μόνο την άποψη φυσικά και Ζητω η Αμερική! Γι αυτό θα παρακαλεσω, την ειρωνία να την αντικαταστησει το πιο ανοιχτο μυαλο. (Αν και το χιουμορ όπως εχουμε πει πάλι δεν το έχουν και όλοι.) Φυσικά το αισθημα ειρήνης και δικαιοσυνης της Αμερικής δε θελω καν να το σχολιασω... όπως ελεγαν και της Ελλαδος τα παιδια> Αμερική και Νατο= ΑΜΕΡΙΚΑΝΑΤΟ!

kats69 είπε...

ζητω η αμερικη γιατι παραγει πολιτισμο τεχνες τεχνολογια μεγαλη εξελιξη στην ιατρικη κλπ κλπ.και επισης αυτο που λεει η ινω, οτι ο ικανος ανθρωπος εχει την τυχη που του αξιζει.βγαλε τονια τις παρωπιδες γιατι το νομισμα εχει δυο οψεις και σταματα επιτελους να βλεπεις τα πραγματα μονο απο την πολιτικη τους πλευρα.

Ανώνυμος είπε...

αυτο το κρατος εχει πιο πολλα προβληματα απο το δικο μας.και πολλοι ομογενεις,οταν κουβεντιαζουμε καμμια φορα,παραπονιουνται οτι πληρωνουν τις υποχρεωσεις τους,για να συντηρουν τις ανεργες μειονοτητες με τα πολλα παιδια...και παει λεγοντας.

Ανώνυμος είπε...

Για την Τόνια που ειρωνεύεται και καταγγέλει οτιδήποτε είναι έξω από την "ιδεολογία" της
Αν δεν υπήρχε η Αμερική που ενθαρύνει την ανάπτυξη της τεχνολογίας, δε είχες στα χέρια σου αυτό το εργαλείο που λέγεται ηλεκτρονικός υπολογιστής,για να εκφράζεις τις απόψεις σου και να επικοινωνείς όπως το κανεις τώρα.
Δεν είναι κακό να αναγνωρίζουμε και κάποια θετικά...

τονια είπε...

Η εκδοχή του να είχα υπολογιστή πολύ νωρίτερα κ δωρεάν δε σου περνάει καν από το μυαλό. Ποιός σου είπε εσένα οτι είμαι κατά της τεχνολογίας κ της προόδου??? Δεν ξέρω αν έχεις ενημερωθεί αλλά οι πρώτοι υπολογιστές δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν πολεμικούς σκοπούς κ το ίδιο συνέβη κ με τα τηλεσκόπια, μικροσκόπια, κινητά τηλέφωνα κ άλλα τεχνολογικά επιτεύγματα. Μετά από πάρα πολλά χρόνια άρχισαν να χρησιμοποιούνται από "λίγους κ εκλεκτούς" που είχαν τα χρήματα για να τους αποκτήσουν κ μόνο πριν από μια 5ετία έγιναν προσιτοί για τους περισσότερους από εμάς αλλά κ πάλι όχι για όλους!
Ανώνυμε καλό θα ήταν την επόμενη φορά που θα βγεις να πεις την εξυπνάδα σου να γνωρίζεις 5 πράγματα περισσότερα από όσα ακούς στην τηλεόραση!
Κ πάλι ΖΗΤΩ Η ΑΜΕΡΙΚΗ!

ΙΝΏ είπε...

Το 1614 0 Τζον Νάπιερ επινοησε μια μηχανη για τον υπολογισμο λογαρίθμων. Το 1642 ο Μπλεζ Πασκάλ το εξέλλιξε σε μηχανη προσθαφαιρεσης ενω ο Ζοζεφ Μαρι Ζακάρ (Γάλλος) το 1801 εφτιαξε μια υφαντικη μηχανη με διάτρητες μεταλλικές πλάκες που καθοδηγούσαν τη μηχανη αυτή. Οταν άλλαζε τις πλάκες άλλαζε και το σχημα της υφανσης. Η υφανση αυτη πηρε και το ονομα του. Καταλαβαινεις φανταζομαι το μεγεθος αυτης της ανακάλυψης. Το 1848 ο Μπουλ επινοεί την άλγεβρα που πρακτικα βρισκουμε σε καθε προγραμμα υπολογιστη. Η πρωτη μεγαλη εφαρμογη των υπολογιστων ηταν το 1890 για την κρατικη απογραφη των ΗΠΑ.
Ωσπου τελικα το 1930 χρησιμοποιηθηκε στο Β Παγοσμιο Πολεμο διαφορικος αναλυτης. Οπως καταλαβαινεις Τονια μου μετα απο 3+ αιωνες ηρθε και η ωρα τους να μπουν στον πολεμο. Τα πραγματα χρησιμοποιουνται για κακο μονο αν το θελουμε εμεις. Ανοιχτο μυαλο Τονια μου! Σαν το αεροστατο...ετσι για να δουλευει καλυτερα!

τονια είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=8y4vIzEkd6s


Τα πνευματικά δικαιώματα για εικόνες ,φωτογραφίες ,κείμενα και βίντεο ,πού αναρτώνται στο παρόν ιστολόγιο,ανήκουν αποκλειστικά στούς δημιουργούς τους