Ένας από εμάς

του Ανδρέα Πετρουλάκη

Φανταστείτε έναν γιατρό που κάθεται στο κρεβάτι του αρρώστου και θρηνεί μαζί με τους συγγενείς για την ατυχία που τους έχει βρει. Έναν καθηγητή που κάνει κοπάνες με τους έφηβους μαθητές του και καπνίζει μαζί τους κρυφά στην τουαλέτα. Έναν πυροσβέστη που παρακολουθεί το σπίτι που καίγεται σφιχταγκαλιασμένος με την οικογένεια των ενοίκων. Έναν στρατηγό που συναποφασίζει με τους φαντάρους το επιχειρησιακό σχέδιο πίνοντας μπύρες στο ΚΨΜ. Έναν τροχονόμο που ρυθμίζει την κυκλοφορία με γνώμονα ποιοί κορνάρουν πιο επίμονα. Το να έρχεσαι στη θέση του άλλου σε βοηθά να κατανοήσεις το πρόβλημα. Το να ταυτίζεσαι με τον άλλον σε καθιστά μέρος του προβλήματος. Και αυτό είναι καταστροφικό όταν ο ρόλος σου είναι να λύσεις το πρόβλημα.
Αυτό το πράγμα συμβαίνει με τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τους τελευταίους μήνες. Οι προσεγγίσεις τους περιέχουν μπόλικο συναίσθημα, θυμικό και ψυχολογική φόρτιση και καθόλου τεχνοκρατικές αναλύσεις, αριθμούς και λύσεις. Παρεξηγούν την αποστολή τους ως εκπροσώπων του λαού. Δεν είναι να καθρεφτίζουν την απελπισία των πολιτών και να αναπαράγουν τα αδιέξοδά τους. Είναι να βρίσκουν τρόπους να παρακάμπτονται τα αδιέξοδα. Το “είμαι ένας από σας” είναι λαϊκισμός. Δεν θέλουμε να είσαι ένας από μας. Τους ακούμε σε συζητήσεις στη Βουλή, σε επιτροπές, σε Κ.Ο. , σε δηλώσεις. Αντί προτάσεις, οιμωγές. Αντί επεξεργασία πολιτικών, περιγραφή του εσωτερικού τους συγκλονισμού. Αντί κατάθεση προτάσεων, κατάθεση ψυχής. Αντί πολιτική, κοινωνιολογία και δημοσιογραφία. Νιώθουν λέει πίεση από τους ψηφοφόρους τους. Οι περισσότεροι δεν φαίνεται να νιώθουν πίεση από τον ιστορικό τους ρόλο σε αυτήν τη συγκυρία. Κι όμως. Αποτελούν την ευάριθμη ομάδα από την οποία περιμένουμε αποκλειστικά λύσεις. Και λύσεις αξιόπιστες και αποτελεσματικές δεν βλέπουμε ακόμα και όταν καταλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις. Κυρίως ψηφίζουν φόρους και πάσχουν για αυτό.
Δεν είναι λοιπόν το κύριο θέμα τα προνόμια αλλά η επάρκειά τους και η ακριβής επίγνωση του ρόλου τους. Μικρή σημασία έχει το αυτοκίνητό τους και ο κυβισμός του (χωρίς πάντως να είναι και απαραίτητο να τους παρέχεται- δεν θα ήταν πιο επιβεβλημένο να παρέχεται αυτοκίνητο στους γιατρούς του ΕΣΥ;). Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι φαίνεται να συνεχίζουν να βαδίζουν τον δρόμο που ήξεραν και δεν δείχνουν, στην πλειονότητά τους, διάθεση να αρθούν στο ύψος των νέων περιστάσεων. Ακόμα και η διαφωνία τους και η καταψήφιση σε κρίσιμες ψηφοφορίες ουδέποτε συνοδεύτηκε από τεκμηριωμένες αναλύσεις και αντιπροτάσεις αλλά από συγκινησιακά αδιέξοδα και γυροβολιά του καημού τους στα κανάλια. Και αυτοί που παραιτούνται τούτην την ώρα λιποτακτούν-όταν ζητούσαν την ψήφο δεν είχαν βάλει πλαφόν δυσκολίας.
Οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να αναμασήσουν το γνωστό αφελές κλισέ “οι αριθμοί ευημερούν αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν”. Γενιές πολιτικών γαλουχήθηκαν με αυτήν την μπούρδα ενώ θα έπρεπε να τους απασχολεί το αντίθετο. Ότι είναι αδύνατο να ευτυχήσουν οι άνθρωποι αν δεν ευημερήσουν οι αριθμοί. Και οι λίγοι από αυτούς που το καταλαβαίνουν γίνονται στόχος των υπολοίπων. Γιατί στο πρόσωπό τους βλέπουν με τρόμο την νέα εποχή που δεν τους περιέχει. Επειδή είναι καθηλωμένοι στο παρελθόν.
Στην εποχή που η κυρία Μερεντίτη ζητούσε την ψήφο του λαού των Τρικάλων με το σύνθημα “Ψηφίστε Σούλα για μια θεσούλα”. Τότε που κ. Μόσιαλος ήταν απλώς ένας Καθηγητής και Διευθυντής-ερευνητής στο Τμήμα Οικονομικών της Υγείας του LSE.