28 και 29 Ιουνίου 2011.
Το καθεστώς έδειξε για ακόμη μια φορά τα δόντια του.
Το ολοκληρωτικό καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, θα κάνει ότι χρειαστεί για να μη χάσει την εξουσία του..
Ας τελειώνουμε πια με το παραμύθι κράτους και ΜΜΕ. Ειρηνικοί και ξε-ειρηνικοί, όσοι/ες αντιστέκονται, όσοι/ες τους χαλάνε τα σχέδια,
πάντα θα έχουν το βούρδουλα στο κεφάλι τους..
Με νωπή τη μνήμη από τον παραλίγο θανατηφόρο τραυματισμό του διαδηλωτη Γ.Κ. στην απεργία της 11 μάη που τον οδήγησε στην εντατική, οι δολοφόνοι ξαναχτυπούν ...
Να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και να κατέβουμε στους δρόμους και τις πλατείες. Εκεί είναι η πραγματική ζωή και ο αγώνας. Εκεί που γράφεται η ιστορία.
Εκεί που οι μόνοι "κουκουλοφόροι" δοσίλογοι φασίστες τρομοκράτες, δεν είναι οι εξεγερμένοι αλλά τα παρακάτω τσιράκια των βουλευτών, των αφεντικών, της τρόικας και του ΔΝΤ, με τα εθνόσημα στις στολές. Τα σκυλιά της παγκόσμιας κυριαρχίας ...
Τέρμα πια στις αυταπάτες. 'Η γουρούνι ή ανθρωπος !
Δε μας φοβίζουν. Μας εξοργίζουν!
Ας ενημερωθούμε όλοι και όλες επιτέλους ....
Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011
Πλατεία update
Yπό κάποιες προϋποθέσεις η έξοδος από το ΕΥΡΟ νομίζω ότι είναι θετική επιλογή, χωρίς όμως να υποτιμηθούν οι κίνδυνοι που σίγουρα μια τέτοια επιλογή κρύβει. Μέχρι τώρα διαπιστώνω έλλειμμα σφαιρικής ματιάς γιατί δεν δίνεται η πρέπουσα σημασία στη γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος που θεωρώ ότι είναι τόσο σοβαρό, ώστε μπορεί ακόμα και να ακυρώσει το όλο επιχείρημα. Επίσης στο χώρο της διπλωματίας δεν φαίνετε να υπάρχει η επιδεξιότητα που χρειάζετε να στηριχτεί η έξοδος από το ΕΥΡΟ.
Πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να μείνουμε μέσα στην Ε.Ε. με το δικό μας νόμισμα, επίσης αναγνωρίζοντας το χρέος μας να δηλώσουμε αδυναμία πληρωμής – από οικονομικής άποψης είναι το ίδιο με το να μην αναγνωριστεί - γιατί έτσι αμβλύνεται ο συγκρουσιακός χαρακτήρας αυτής της κίνησης. Κάνουμε προσπάθεια να διατηρήσουμε κάθε σχέση με τους τωρινούς εταίρους μας επιμένοντας , στη συνέχιση κατά το δυνατόν, των καλών σχέσεων εντός της Ε.Ε. αλλά και εκτός αυτής στη δημιουργία σταθερών δεσμών με τα κράτη που μπορούν να μας βοηθήσουν, οικονομικά και γεωπολιτικά. Ο χώρος των διεθνών σχέσεων είναι γεμάτος παγίδες και δε διακρινόμαστε για το ιδιαίτερο ταλέντο μας στους αναγκαίους ελιγμούς.
Θέλει ξεχωριστή προσπάθεια το θέμα των εισαγωγών – όπλα, πετρέλαια, κ।λ.- και τεράστια προσπάθεια στο εσωτερικό για την τόνωση της ακρωτηριασμένης παραγωγής και την κατάκτηση της αισιοδοξίας. Πιστεύω ότι τελικά μια μεγάλη στρατηγική επιλογή μπορεί μερικές φορές να κερδηθεί από το χειρισμό της λεπτομέρειας.
Σε κάθε περίπτωση, είναι αναγκαία συνθήκη, το αξιοκρατικό, γενναίο και αισιόδοξο πνεύμα της πλατείας να επιζήσει μέσα σε κάθε μελλοντικό σχεδιασμό για να μην έχουμε επανάληψη των στρεβλώσεων της πολιτικής ζωής, που εν μέρει έχουν ευθύνη για τη σημερινή κατάντια.
Πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να μείνουμε μέσα στην Ε.Ε. με το δικό μας νόμισμα, επίσης αναγνωρίζοντας το χρέος μας να δηλώσουμε αδυναμία πληρωμής – από οικονομικής άποψης είναι το ίδιο με το να μην αναγνωριστεί - γιατί έτσι αμβλύνεται ο συγκρουσιακός χαρακτήρας αυτής της κίνησης. Κάνουμε προσπάθεια να διατηρήσουμε κάθε σχέση με τους τωρινούς εταίρους μας επιμένοντας , στη συνέχιση κατά το δυνατόν, των καλών σχέσεων εντός της Ε.Ε. αλλά και εκτός αυτής στη δημιουργία σταθερών δεσμών με τα κράτη που μπορούν να μας βοηθήσουν, οικονομικά και γεωπολιτικά. Ο χώρος των διεθνών σχέσεων είναι γεμάτος παγίδες και δε διακρινόμαστε για το ιδιαίτερο ταλέντο μας στους αναγκαίους ελιγμούς.
Θέλει ξεχωριστή προσπάθεια το θέμα των εισαγωγών – όπλα, πετρέλαια, κ।λ.- και τεράστια προσπάθεια στο εσωτερικό για την τόνωση της ακρωτηριασμένης παραγωγής και την κατάκτηση της αισιοδοξίας. Πιστεύω ότι τελικά μια μεγάλη στρατηγική επιλογή μπορεί μερικές φορές να κερδηθεί από το χειρισμό της λεπτομέρειας.
Σε κάθε περίπτωση, είναι αναγκαία συνθήκη, το αξιοκρατικό, γενναίο και αισιόδοξο πνεύμα της πλατείας να επιζήσει μέσα σε κάθε μελλοντικό σχεδιασμό για να μην έχουμε επανάληψη των στρεβλώσεων της πολιτικής ζωής, που εν μέρει έχουν ευθύνη για τη σημερινή κατάντια.
Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011
Σαν να μην πέρασε μια μέρα!!
Το κείμενο που ακολουθεί έχει γραφτεί από το Μάκη Τσολακίδη, Αναπληρωτή Διευθυντή της Δ/νσης Ανάπτυξης της Ειδικής Γραμματείας Διατροφής & Άθλησης του Υπουργείου Υγείας. Γράφτηκε και δημοσιεύτηκε το 1990, επαναδημοσιεύτηκε το 2002 στο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ" και την Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011 δημοσιεύτηκε εκ νέου στην εφημερίδα "ΦΙΛΑΘΛΟΣ".
Τρίτη 21 Ιουνίου 2011
πλατεια...
Διαπιστώνω ότι είναι ευκολότερο να πάει κάποιος στην Αθήνα με τα πόδια παρά
να οργανωθεί μια ανοιχτή από όλες τις απόψεις συζήτηση στη Ν. Λακωνία.Φαίνετε εδώ
ο πάγος έχει πήξει γιά τα καλά και δεν επιτρέπει τη κίνηση ούτε στη φαντασία. Είναι
όμως ευκαιρία το κίνημα της πλατείας να παραδειγματίσει κάποιους φορείς π.χ. τους
πολιτιστικούς συλλόγους της περιοχής, ώστε να μαζέψουν τα μοναχικά παιδιά που
παντού υπάρχουν και θέλουν να κραυγάσουν τώρα πιο δυνατά από ποτέ।
Παντα η Δημοκρατία έστελνε στο περιθώριο τις διαφορετικές επιλογές που έβγαιναν
έξω από το πλαίσιό της, όμως τώρα οι χρονίζουσες αδυναμίες της έχυσαν τη καρδάρα
ώστε πλέον η σιωπή να ισοδυναμεί με νεύρωση. Αφού πλέον απομυθοποιήθηκαν οι
ειδήμονες σε Ελλαδικό και τοπικό επίπεδο, ο καθένας ας αποκτήσει την αυτοπεποίθηση
που ίσως του λείπει γιά να κραυγάσει ελεύθερα και δυνατά σαν πρωταγωνιστής στη
ταινία της ζωής του।
Κάποιοι άλλοι δίδαξαν ότι όλοι οι δρόμοι του ελεύθερου και κοινωνικού ανθρώπου
περνούν από την <<αγορά>> γιά να συνεχίσουν πιό πέρα. Αν θέλουμε να έχουμε κάποια
πολιτιστική, έστω μακρυνή, σχέση μαζί τους , ας κραυγάσουμε μιά φορά όλοι μαζί,
μήπως και γίνουμε άνθος αρούρης।
Οι πολιτιστικοί σύλλογοι είναι ο μόνος υπαρκτός παγωμένος φορέας που μπορεί να
σπρώξει τα πράγματα σε συζήτηση ποικίλου περιεχομένου, κοινωνικού, πολιτικού
αγροτικού , διαδικτυακού κ.λ. χωρίς κομματικές αγκυλώσεις।
Γιά να μη μας φτύσει η πλατεία.
να οργανωθεί μια ανοιχτή από όλες τις απόψεις συζήτηση στη Ν. Λακωνία.Φαίνετε εδώ
ο πάγος έχει πήξει γιά τα καλά και δεν επιτρέπει τη κίνηση ούτε στη φαντασία. Είναι
όμως ευκαιρία το κίνημα της πλατείας να παραδειγματίσει κάποιους φορείς π.χ. τους
πολιτιστικούς συλλόγους της περιοχής, ώστε να μαζέψουν τα μοναχικά παιδιά που
παντού υπάρχουν και θέλουν να κραυγάσουν τώρα πιο δυνατά από ποτέ।
Παντα η Δημοκρατία έστελνε στο περιθώριο τις διαφορετικές επιλογές που έβγαιναν
έξω από το πλαίσιό της, όμως τώρα οι χρονίζουσες αδυναμίες της έχυσαν τη καρδάρα
ώστε πλέον η σιωπή να ισοδυναμεί με νεύρωση. Αφού πλέον απομυθοποιήθηκαν οι
ειδήμονες σε Ελλαδικό και τοπικό επίπεδο, ο καθένας ας αποκτήσει την αυτοπεποίθηση
που ίσως του λείπει γιά να κραυγάσει ελεύθερα και δυνατά σαν πρωταγωνιστής στη
ταινία της ζωής του।
Κάποιοι άλλοι δίδαξαν ότι όλοι οι δρόμοι του ελεύθερου και κοινωνικού ανθρώπου
περνούν από την <<αγορά>> γιά να συνεχίσουν πιό πέρα. Αν θέλουμε να έχουμε κάποια
πολιτιστική, έστω μακρυνή, σχέση μαζί τους , ας κραυγάσουμε μιά φορά όλοι μαζί,
μήπως και γίνουμε άνθος αρούρης।
Οι πολιτιστικοί σύλλογοι είναι ο μόνος υπαρκτός παγωμένος φορέας που μπορεί να
σπρώξει τα πράγματα σε συζήτηση ποικίλου περιεχομένου, κοινωνικού, πολιτικού
αγροτικού , διαδικτυακού κ.λ. χωρίς κομματικές αγκυλώσεις।
Γιά να μη μας φτύσει η πλατεία.
Οι " Αιθεροβάμονες "
γιά λίγο στον Ασωπό
Μια ομάδα ενηλίκων ονειροπαρμένων,που πατάνε στα σύνεφα,αποφάσισε από τον περασμένο Σεπτέμβρη να ασχοληθεί με το θέατρο και να δουλέψει ένα θεατρικό έργο. Όλοι είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας,με ελάχιστη ή καθόλου σχέση με το θέατρο, που θέλησαν και μπόρεσαν για κάποιες ώρες την εβδομάδα να ξεφύγουν από την τριβή της καθημερινότητας και να παίξουν το παιχνίδι της μεταμόρφωσης. Πέρασαν κάλα εκείνες τις ώρες. Το έργο,όμως,ωρίμασε και το παιχνίδι άρχισε να σοβαρέυει. Η δουλειά τους έχει φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο. Έφτασε η ώρα που μπορούν να μοιραστούν την εμπειρία τους και να ''εκτεθούν'' στους φίλους τους,σε γνωστούς και αγνώστους.
Οι πρόβες συνεχίζονται αυτές τις μέρες (κυριακή-τετάρτη-παρασκευή απόγευμα) στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου Ασωπού,ο οποίος παραχώρησε με προθυμία την αίθουσα για την κατασκευή του σκηνικού και φιλοξενεί τις δοκιμές του έργου για το επόμενο εικοσαήμερο περίπου. Οι πρόβες είναι ανοιχτές για όλους όσους έρθουν με καλή πρόθεση. Χρειαζόμαστε φίλους που θα προσφέρουν ο καθένας στον τομέα του και στον ελέυθερο χρόνο του υλική,τεχνική ή ηθική συμπαράσταση ή που θέλουν απλώς και μόνο να παρακολουθήσουν τις δοκιμές του έργου και να μας πούν τη γνώμη τους.
Αυτή που οδηγεί το θεατρικό τρεχαντήρι αυτή την εποχή είναι η Μαρία Σιουρούνη.
Το έργο ειναι ''Η αυλή των θαυμάτων'' του Ι.Καμπανέλη. Είναι μια μικρή αυλή κάπου στην Αθήνα στη δεκαετία του '50 με μικρά δωμάτια τριγύρω,όπου στο καθένα μένει κι από μία οικογένεια. Εκεί συναντιούνται τα πρόσωπα του έργου και μας αποκαλύπτουν τις ιστορίες τους... Ώσπου ένας απρόβλεπτος παράγοντας έρχεται να αλλάξει ολοκληρωτικά τη ζωή των ανθρώπων της αυλής.
Το έργο θα ανέβει στις 18 Ιουλίου στους Μολαους, στις 27 Ιουλίου στην Πλύτρα και στις 31 Ιουλίου στη Νεάπολη.
Θα προηγηθεί μια γενική δοκιμή,ανοιχτή για το κοινό στις αρχές Ιουλίου στον Ασωπό στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου.
Αιθεροβάμονες
Σάββατο 18 Ιουνίου 2011
Wish you were here
Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα...
Ανασχηματισμός... και μετά τι;
Εκλογές... με τους ίδιους; Και μετά τι;
Και τώρα τι;
μη ψυχαναλυμένο επίκαιρο μελλοντολογικό flash back απο
Μαύρο-οχι αλλο κάρβουνο,Πρέζα-TV,βαθύ κόκκινο,gatos dk
Ανασχηματισμός... και μετά τι;
Εκλογές... με τους ίδιους; Και μετά τι;
Και τώρα τι;
μη ψυχαναλυμένο επίκαιρο μελλοντολογικό flash back απο
Μαύρο-οχι αλλο κάρβουνο,Πρέζα-TV,βαθύ κόκκινο,gatos dk
Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011
Από τη Σπάρτη στο Σύνταγμα με τα πόδια
Και όμως είναι αληθινό! Η Σπάρτη Κυριακή βράδυ ξεκινάει με τα πόδια να μας έρθει στην πλατεία Συντάγματος!
Καλούμε κάθε γειτονιά κάθε πλατεία που περνάνε τα παιδιά να ενωθούν μαζί τους! Και όλοι μαζί να φτάσετε στην πλατεία!
Η ανάρτηση θα ενημερώνεται συνέχεια με την πορεία και τα νέα των πολιτών της Σπάρτης! Πιο κάτω ακολουθεί το κάλεσμα τους!
Τα σύννεφα μαζεύτηκαν πυκνά.
Πάνω από την Ελλάδα. Πάνω από την Ευρώπη. Πάνω από την ελευθερία και την κριτική σκέψη.
Οι οικονομικοί εκτελεστές και τα πλοκάμια όσων
επιθυμούν να διαλύσουν εθνικά κράτη
και πνευματικές παραδόσεις αιώνων
κάνουν μια απόλυτα συντονισμένη επίθεση.
Τώρα πια, όλα είναι ξεκάθαρα.
Οι προθέσεις τους αλλά και το σοκ που
έχουν υποστεί όλοι οι λαοί της Ευρώπης.
Οι αγανακτισμένοι Σπαρτιάτες λέμε όχι στην Αρπαγή της Ευρώπης και μεταφέρουμε
το μήνυμα της αντίστασης σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, σε ολόκληρη τη γη.
Είναι το διαχρονικό μήνυμα της Σπάρτης που μιλά για τον αιώνιο αγώνα των αξιών ενάντια στον ισοπεδωτικό υλισμό.
Οι άνθρωποι είμαστε ελεύθεροι. Οι λαοί είμαστε ελεύθεροι. Η ελευθερία όμως κατακτιέται. Δε χαρίζεται.
Ξεκινάμε λοιπόν, εμείς οι ολίγοι της Σπάρτης και βαδίζουμε προς την Αθήνα για να μεταφέρουμε το συμβολικό μας μήνυμα. Για να συνθλίψουμε το λίθαργο και να μεταδώσουμε το λάβαρο της πνευματικής επανάστασης. Στο δρόμο θέλουμε και άλλους μαζί μας. Για να ενώσουμε στην πλατεία Συντάγματος τη φωνή μας με τους υπόλοιπους Έλληνες, για να ενώσουμε τη φωνή μας με τη φωνή όλων των Ευρωπαίων που βρίσκονται και θα βρίσκονται στις πλατείες μέχρι να ξανανιώσουν ελεύθεροι.
Οι πατρίδες, η Ευρώπη, το πνεύμα, τα ιδανικά και η πολιτιστική κληρονομιά ΔΕΝ αρπάζονται, ΔΕΝ πωλούνται, ΔΕΝ χαρίζονται.
Θέλουν να εξαγοράσουν τα πάντα.
Θέλουν να μηδενίσουν τα πάντα.
Αυτοί…οι δυνατοί αδύναμοι…θα μας βρουν όμως απέναντί τους.
Από τη Σπάρτη ξεκινάει το μήνυμα για να φτάσει σε όλο τον κόσμο.
Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ.
Ο αρχαίος Σπαρτιάτης βασιλιάς Αγησίλαος είδε κάποτε ένα παιδάκι να τραβάει από την ουρά ένα ποντικό και να τον βγάζει από την τρύπα. Ο ποντικός δε δίστασε να δαγκώσει το παιδί και να του ξεφύγει. Βλέποντάς το λοιπόν είπε: « Όταν αυτό το πολύ μικρό ζώο αμύνεται έτσι απέναντι σε αυτούς που το αδικούν, τι νομίζετε ότι αρμόζει να κάνουν οι άνθρωποι;»
ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011 ΣΤΙΣ 8 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΟΙ ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ. ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙ, ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΟΙ, ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΥΡΩΠΑΪΟΙ, ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΣΥΝΤΑΧΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.
Είναι πλέον δεδομένο ότι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ
ΥΓ. Με το παρόν ενημερώνουμε τις αρμόδιες αρχές αλλά και κάθε ενδιαφερόμενο ότι η πορεία που θα ακολουθήσουμε θα είναι μέσω της Εθνικής Οδού Σπάρτης- Αθήνας ενώ κατά την είσοδό μας στην Αθήνα θα κατευθυνθούμε από την πλατεία Καραϊσκάκη στην πλατεία Ομονοίας ώστε τελικά μέσω της οδού Σταδίου να καταλήξουμε στην Πλατεία Συντάγματος
από το Άμεση Δημοκρατία
Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011
Η ανθρώπινη ζωή
... ∆εν τα αξίζαµε τόσα «πλούτη». Γι’ αυτό τώρα µας τα παίρνουν πίσω. Κι ας εξοργίστηκε ακόµη και ο αρχιεπίσκοπος του Καντέρµπουρι, όταν άκουσε τον βρετανό υπουργό Εργασίας Ιαν Ντάνκαν Σµιθ να λέει πως «δεν αξίζουν όλοι οι φτωχοί τα κοινωνικά επιδόµατα». Μας λένε πάντα τι δεν αξίζουµε. Πόσο αξίζουµε όµως πραγµατικά; Πόσο αξίζει η ανθρώπινη ζωή;
Πόσο αξίζει...
... η ζωή ενός φοιτητή; Οσο και το δάνειο που έχουν πάρει οι γονείς του για να τον σπουδάσουν. Πριν από 35 χρόνια, το Πανεπιστήµιο της Καλιφόρνιας έπαιρνε 6,6% του δηµόσιου προϋπολογισµού και οι φυλακές 3%. Σήµερα, το πανεπιστήµιο παίρνει 2,2% και η βιοµηχανία των φυλακών 7,4%. Οσο λιγότεροι νέοι µπορούν να σπουδάσουν τόσο γεµίζουν οι φυλακές. Το αµερικανικό δηµόσιο αφαιρεί τα χρήµατα που προορίζονταν για τη µόρφωση των πιο ελπιδοφόρων πολιτών του και τα δίνει για να πλουτίσουν οι άνθρωποι που κερδίζουν από τη φυλάκιση των πιο φτωχών. Πόσο αξίζει η ζωή ενός άρρωστου, ενός γέρου; Στη Γουόλ Στριτ, οι τραπεζίτες αγοράζουν µισοτιµής ασφαλιστήρια συµβόλαια ζωής («οµόλογα θανάτου», όπως τα λένε) που ξεπουλάνε άρρωστοι και ηλικιωµένοι λόγω της κρίσης. Οι τραπεζίτες εξακολουθούν να καταβάλλουν το ασφάλιστρο. Και όσο νωρίτερα πεθαίνουν οι ασφαλισµένοι τόσο µεγαλύτερο είναι το κέρδος για τους τραπεζίτες. Πόσο αξίζει η ζωή ενός παιδιού; Οσο και το µερίδιο του χρέους που του πέφτει στο κεφάλι µόλις γεννηθεί. Ο Ηρώδης έσφαξε πολλά µωρά, αλλά κυνηγούσε µόνο ένα. Οµως, αν οι σύγχρονοι µισάνθρωποι επικρατήσουν, τότε µπορούµε να φανταστούµε από τώρα τον πλανήτη µας σαν ένα απέραντο κοιµητήριο µε δισεκατοµµύρια σταυρούς – έναν για κάθε παιδί που δεν µπόρεσε να γεννηθεί, επειδή οι γονείς του ήταν πάρα πολύ φτωχοί για να το αναστήσουν.
Η αµερικανική...
... Υπηρεσία Περιβαλλοντικής Προστασίας υπολόγισε την αξία της ανθρώπινης ζωής σε 9,1 εκατ. δολάρια. Για την αµερικανική Υπηρεσία Τροφίµων και Φαρµάκων, αυτή η αξία ανέρχεται σε 7,9 εκατ. δολάρια. Και για το αµερικανικό υπουργείο Μεταφορών σε 6 εκατ. δολάρια. Σε αυτούς τους υπολογισµούς, βέβαια, όπου αυτές οι υπηρεσίες λένε «αξία», στην πραγµατικότητα εννοούν «κόστος». Κόστος για το περιβάλλον, κόστος για τα φάρµακα, κόστος για τις συγκοινωνίες. Σαν να έχει γίνει η ύπαρξη του ανθρώπου ένα αφόρητο βάρος για τις κοινωνίες. Παίρνει αξία µονάχα όταν κόβεται σε µερίδες:
η αξία ενός πνεύµονα ανέρχεται σε 100.000 δολάρια.
Αν προσθέσουµε σε αυτό µάτια, καρδιά, µυελό οστών, ήπαρ, το ποσό αυξάνεται σηµαντικά.
Για µερικά...
... έντοµα, ένα πτώµα µοιάζει µε στρωµένο τραπέζι. Καθένα έχει την αγαπηµένη του µερίδα. Τουλάχιστον αυτά µας τρώνε µονάχα πεθαµένους. Οµως, µια άλλη έρπουσα πανίδα τρέφεται µε τις σάρκες µας από τη στιγµή που θα αντικρύσουµε το πρώτο φως της ζωής, περνώντας µας καθηµερινά από τα πριονωτά σαγόνια της. Αραγε θα την ξεφορτωθούµε ποτέ; Ισως µονάχα αν φωνάξουµε τόσο δυνατά όσο για να ακουστεί πως είµαστε ακόµη ζωντανοί.
από Ρούσσος Βρανάς-Τα Νέα
Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011
Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011
Οι αγανακτισμενοι πριν τους αγανακτισμενους
Η παρακατω ανκοινωση ειναι μια απαντηση σε ολους αυτους που δεν δικαιουνται να μιλανε, και στους μετα χριστο προφητες.ουτε εγω δικαιουμαι να μιλαω γιαυτο και αναρτηση στο blog υπερ τον αγανακτισμενων δεν εχω κανει γιατι θα ηταν γελοιο εκ μερους μου.η ανακοινωση των G700 τα λεει ολα,με δικαιωνει απολυτα και καλα θα κανουν και καποιοι αλλοι να προβληματιστουν απο αυτο. Καλο Καλοκαιρι.
Οι αγανακτισμένοι πριν τους "Αγανακτισμένους"
Την αγανάκτησή τους εκφράζουν σε κείμενό τους μέλη του G700. Σημειώνουν ότι προειδοποιούσαν εδώ και χρόνια για το τι συνέβαινε αλλά κανείς δεν τους άκουγε. Τι λένε για το κίνημα των "Αγανακτισμένων" πολιτών
Μπορεί εδώ και 16 ημέρες οι "Αγανακτισμένοι" πολίτες να βγαίνουν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι με πάθος για τα μέτρα λιτότητας και το μέλλον χωρίς ελπίδα, ωστόσο από το 2007, μέλη της "γενιάς των 700 ευρώ" προειδοποιούσαν ότι αρμενίζαμε λάθος.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια και με τον κόσμο στους δρόμους και τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας με ένα κείμενο ποταμό εξηγούν για ποιους λόγους υπήρξαν αγανακτισμένοι πριν από τους "Αγανακτισμένους".
Σημειώνουν ότι ο λόγος που πλέον οι πάντες ακούν τους "Αγανακτισμένους" πολίτες είναι επειδή τα χρήματα τελειώσαν και μαζί τους και οι ψεύτικες ελπίδες και ο εκμαυλισμός συζητήσεων, που κρατούσε στους καναπέδες, όσους θα έπρεπε από καιρό να έχουν αντιδράσει.
Διαβάστε τι γράφουν στο blog της G700:
"Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί απ’ το 2007 που προειδοποιούσαμε ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να καταλήξει σε δουλοπαροικία του χρέους κανείς δεν μας άκουγε. Πολιτικό σύστημα και πολίτες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πορεύτηκαν στη λογική του “λεφτά υπάρχουν”. Ουδείς απ’ αυτούς που τώρα κόπτονται για το χρέος έβγαινε τότε να αναδείξει τον ολισθηρό δρόμο της υπερχρέωσης. Οι ισχυρότερα οργανωμένοι πολίτες-πελάτες είχαν πάντα δίκιο σε ότι κι αν ζητούσαν. Οι πολιτικοί-πολιτικάντηδες έχτιζαν καριέρες μοιράζοντας στους ημέτερους τα λεφτά των μελλοντικών γενεών, υποθηκεύοντας όμως καθημερινά το μέλλον της χώρας.
Ο ρόλος των ΜΜΕ
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης που τόσο εύκολα ποντάρουν στο κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, υπήρξαν πρωτεργάτες της υπερχρέωσης.
Τόσο με το δημοκοπικό περιεχόμενο των εκπομπών τους και την προπαγάνδα που έκαναν υπέρ των χυδαίων δημαγωγών της πολιτικής, όσο και την κρατικοδίαιτη συμπεριφορά τους, ζώντας από την κρατική διαφήμιση που μοίραζε η διαπλοκή και οι εκβιασμοί της, επιβιώνοντας από τη μη πληρωμή φόρων και εισφορών.
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί θυμόμαστε ακόμη την προσπάθειά μας να πείσουμε τηλεσχολιαστές και δημοσιογράφους, όλους αυτούς που ξαφνικά σήμερα κόπτονται για το καλό της χώρας, για το τι διακυβεύεται για τη νέα γενιά και εκείνοι απλά μας αντιμετώπιζαν όπως οι ιθαγενείς τα καθρεφτάκια.
Όταν μιλούσαμε για χρέος, ελλείμματα, αγορά εργασίας, ασφαλιστικό, παραγωγικό μοντέλο, περιβάλλον και δημόσια αγαθά εκείνοι μας ρωτούσαν όλο "λύπη": μα καλά, πώς ζείτε με 700ευρώ;
Η ώρα της πληρωμής και οι δημοσκοπήσεις
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τώρα που ξέσπασε η κρίση χρέους, τώρα που ήρθε η ώρα να πληρωθούν τα “δάνεια από το μέλλον”, το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να ασχολείται με τις δημοσκοπήσεις της εβδομάδας.
Αντί να αποδεχτεί την εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, να αναλάβει τις ευθύνες του και σύσσωμο να ενεργήσει ώστε να βγούμε από την κρίση, επιχειρεί να διασωθεί κάνοντας μικροπολιτική και περισώζοντας ό,τι μπορεί απ’ το πελατειακό τερατούργημα της μεταπολίτευσης.
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί μαζί με το πολιτικό σύστημα που δίνει μάχες οπισθοφυλακής, οι αργυρώνητοι τραπεζίτες, βασικοί συνένοχοι στην παγκόσμια κρίση χρέους, δεν θέλουν να αναλάβουν το κόστος της αλλαγής που τους αναλογεί.
Με νύχια και με δόντια επιχειρούν να περισώσουν τα εθνικά τους περίπτερα νομίζοντας κι αυτοί σαν τους πολιτικούς ότι το τέλος της καταιγίδας θα τους βρει να στέκονται ακόμα όρθιοι και νικητές.
Ο διασυρμός της Ελλάδας
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί έχει φθαρεί πλέον ανεπανόρθωτα το ελληνικό brand name. Γίναμε οι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες Έλληνες.
Όλοι οι εργαζόμενοι που δουλεύαμε απλήρωτες υπερωρίες, σε ανασφάλιστες δουλειές, κολλήσαμε τη ρετσινιά επειδή επιτρέψαμε σε πολλούς συμπολίτες μας να τεμπελιάζουν οχυρωμένοι πίσω από το βόλεμά τους.
Αφήσαμε την πολιτική ηγεσία να μας διασύρει για να καλύψει τα δικά της κενά και τώρα χρειάζεται να ξαναπείσουμε τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι δεν είμαστε ελέφαντες.
Τα βάρη στη νέα γενιά
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τη νύφη καλείται να πληρώσει για μία ακόμη φορά η νέα γενιά και ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας.
Με μειώσεις μισθών, απολύσεις, ανεργία, εκτεταμένη ανασφάλεια και έλλειμμα προοπτικής. Ο κρατικός καπιταλισμός ανθίσταται τη στιγμή που αυτός έπρεπε να είναι ο κεντρικός αποδέκτης των μέτρων εξυγίανσης και περιστολής.
Με απολύσεις του πλεονάζοντος προσωπικού στο Δημόσιο και αποκρατικοποιήσεις για να δημιουργηθεί επιτέλους πρωτογενές πλεόνασμα, να αποκτήσουμε έτσι ισχύ έναντι των δανειστών μας, και να ανασάνει επιτέλους η παραγωγική οικονομία από φόρους και έκτακτες εισφορές.
Η κοινωνία σε θέση άμυνας
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί οι δυνάμεις της αλλαγής είναι περιορισμένες, κατακερματισμένες και χωρίς φωνή. Στην κοινωνία ενεργοποιούνται τα πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά. Ένας αμυντικός ψευτοπατριωτισμός με κύριο αίτημα τη στάση πληρωμών και την τιμωρία των ενόχων και εκφραστές τα πάσης φύσεως ραμολιμέντα της μεταπολίτευσης. Όσους ποντάρουν στην “επιστροφή στη δραχμούλα” και οραματίζονται την πλήρη εξαγορά της πτωχευμένης Ελλάδας με τις καταθέσεις που “πέταξαν” το τελευταίο δωδεκάμηνο...
Τα πραγματικά ζητούμενα, όμως, είναι ο δημοσιονομικός ορθολογισμός, το άνοιγμα των αγορών εργασίας στους παραδοσιακούς outsiders του σάπιου συστήματος που μας χρέωσε δηλαδή τους νέους, τις γυναίκες και τους μετανάστες, η μετατροπή του κράτους από δεσμοφύλακα και τρόφιμο της πραγματικής οικονομίας σε αποτελεσματική κι ευέλικτη διοικητική μηχανή και η δημιουργία ενός βιώσιμου παραγωγικού προτύπου με έμφαση στην παραγωγή και την εξωστρέφεια και εκφραστές τους νέους εργάτες γνώσης.
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί η Κυβέρνηση σέρνεται και καθυστερεί να πάρει αποφάσεις. Δεν διαπραγματεύεται με στρατηγικό στόχο και δεν εμπνέει στην κοινωνία αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνη.
Στήνει σκηνικά τρόμου με σκοπό να δικαιολογήσει αυτονόητα μέτρα ενάντια στο πλαδαρό πελατειακό κράτος και, επιχειρώντας ανανέωση της εντολής της μέσα από επικοινωνιακά δημοψηφίσματα, επιτείνει και διαιωνίζει την κρίση.
Αγανακτισμένοι αλλά αισιόδοξοι
Είμαστε αγανακτισμένοι. Ναι είμαστε. Δεν είμαστε όμως απαισιόδοξοι. Ούτε παραιτούμαστε από το φυσικό μας δικαίωμά να διαμορφώσουμε το μέλλον μας σ' αυτή τη χώρα.
Εκτιμούμε ότι το τέλος της κρίσης θα μας βρει νικητές. Το καθεστώς που στήθηκε μεταπολιτευτικά καταρρέει χάνοντας την υλική βάση στην οποία στηρίχτηκε παραδοσιακά. Οι ταμπέλες των βασικών θεσμών, κόμματα, μίντια, συνδικάτα, μπορεί να μην αλλάξουν, το περιεχόμενο τους όμως θα υποστεί δραστική αλλαγή. Είναι ζήτημα χρόνου.
ΑΠΟ- G700 -news247
Οι αγανακτισμένοι πριν τους "Αγανακτισμένους"
Την αγανάκτησή τους εκφράζουν σε κείμενό τους μέλη του G700. Σημειώνουν ότι προειδοποιούσαν εδώ και χρόνια για το τι συνέβαινε αλλά κανείς δεν τους άκουγε. Τι λένε για το κίνημα των "Αγανακτισμένων" πολιτών
Μπορεί εδώ και 16 ημέρες οι "Αγανακτισμένοι" πολίτες να βγαίνουν στους δρόμους, διαμαρτυρόμενοι με πάθος για τα μέτρα λιτότητας και το μέλλον χωρίς ελπίδα, ωστόσο από το 2007, μέλη της "γενιάς των 700 ευρώ" προειδοποιούσαν ότι αρμενίζαμε λάθος.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια και με τον κόσμο στους δρόμους και τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας με ένα κείμενο ποταμό εξηγούν για ποιους λόγους υπήρξαν αγανακτισμένοι πριν από τους "Αγανακτισμένους".
Σημειώνουν ότι ο λόγος που πλέον οι πάντες ακούν τους "Αγανακτισμένους" πολίτες είναι επειδή τα χρήματα τελειώσαν και μαζί τους και οι ψεύτικες ελπίδες και ο εκμαυλισμός συζητήσεων, που κρατούσε στους καναπέδες, όσους θα έπρεπε από καιρό να έχουν αντιδράσει.
Διαβάστε τι γράφουν στο blog της G700:
"Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί απ’ το 2007 που προειδοποιούσαμε ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να καταλήξει σε δουλοπαροικία του χρέους κανείς δεν μας άκουγε. Πολιτικό σύστημα και πολίτες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πορεύτηκαν στη λογική του “λεφτά υπάρχουν”. Ουδείς απ’ αυτούς που τώρα κόπτονται για το χρέος έβγαινε τότε να αναδείξει τον ολισθηρό δρόμο της υπερχρέωσης. Οι ισχυρότερα οργανωμένοι πολίτες-πελάτες είχαν πάντα δίκιο σε ότι κι αν ζητούσαν. Οι πολιτικοί-πολιτικάντηδες έχτιζαν καριέρες μοιράζοντας στους ημέτερους τα λεφτά των μελλοντικών γενεών, υποθηκεύοντας όμως καθημερινά το μέλλον της χώρας.
Ο ρόλος των ΜΜΕ
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης που τόσο εύκολα ποντάρουν στο κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, υπήρξαν πρωτεργάτες της υπερχρέωσης.
Τόσο με το δημοκοπικό περιεχόμενο των εκπομπών τους και την προπαγάνδα που έκαναν υπέρ των χυδαίων δημαγωγών της πολιτικής, όσο και την κρατικοδίαιτη συμπεριφορά τους, ζώντας από την κρατική διαφήμιση που μοίραζε η διαπλοκή και οι εκβιασμοί της, επιβιώνοντας από τη μη πληρωμή φόρων και εισφορών.
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί θυμόμαστε ακόμη την προσπάθειά μας να πείσουμε τηλεσχολιαστές και δημοσιογράφους, όλους αυτούς που ξαφνικά σήμερα κόπτονται για το καλό της χώρας, για το τι διακυβεύεται για τη νέα γενιά και εκείνοι απλά μας αντιμετώπιζαν όπως οι ιθαγενείς τα καθρεφτάκια.
Όταν μιλούσαμε για χρέος, ελλείμματα, αγορά εργασίας, ασφαλιστικό, παραγωγικό μοντέλο, περιβάλλον και δημόσια αγαθά εκείνοι μας ρωτούσαν όλο "λύπη": μα καλά, πώς ζείτε με 700ευρώ;
Η ώρα της πληρωμής και οι δημοσκοπήσεις
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τώρα που ξέσπασε η κρίση χρέους, τώρα που ήρθε η ώρα να πληρωθούν τα “δάνεια από το μέλλον”, το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να ασχολείται με τις δημοσκοπήσεις της εβδομάδας.
Αντί να αποδεχτεί την εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, να αναλάβει τις ευθύνες του και σύσσωμο να ενεργήσει ώστε να βγούμε από την κρίση, επιχειρεί να διασωθεί κάνοντας μικροπολιτική και περισώζοντας ό,τι μπορεί απ’ το πελατειακό τερατούργημα της μεταπολίτευσης.
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί μαζί με το πολιτικό σύστημα που δίνει μάχες οπισθοφυλακής, οι αργυρώνητοι τραπεζίτες, βασικοί συνένοχοι στην παγκόσμια κρίση χρέους, δεν θέλουν να αναλάβουν το κόστος της αλλαγής που τους αναλογεί.
Με νύχια και με δόντια επιχειρούν να περισώσουν τα εθνικά τους περίπτερα νομίζοντας κι αυτοί σαν τους πολιτικούς ότι το τέλος της καταιγίδας θα τους βρει να στέκονται ακόμα όρθιοι και νικητές.
Ο διασυρμός της Ελλάδας
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί έχει φθαρεί πλέον ανεπανόρθωτα το ελληνικό brand name. Γίναμε οι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες Έλληνες.
Όλοι οι εργαζόμενοι που δουλεύαμε απλήρωτες υπερωρίες, σε ανασφάλιστες δουλειές, κολλήσαμε τη ρετσινιά επειδή επιτρέψαμε σε πολλούς συμπολίτες μας να τεμπελιάζουν οχυρωμένοι πίσω από το βόλεμά τους.
Αφήσαμε την πολιτική ηγεσία να μας διασύρει για να καλύψει τα δικά της κενά και τώρα χρειάζεται να ξαναπείσουμε τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι δεν είμαστε ελέφαντες.
Τα βάρη στη νέα γενιά
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τη νύφη καλείται να πληρώσει για μία ακόμη φορά η νέα γενιά και ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας.
Με μειώσεις μισθών, απολύσεις, ανεργία, εκτεταμένη ανασφάλεια και έλλειμμα προοπτικής. Ο κρατικός καπιταλισμός ανθίσταται τη στιγμή που αυτός έπρεπε να είναι ο κεντρικός αποδέκτης των μέτρων εξυγίανσης και περιστολής.
Με απολύσεις του πλεονάζοντος προσωπικού στο Δημόσιο και αποκρατικοποιήσεις για να δημιουργηθεί επιτέλους πρωτογενές πλεόνασμα, να αποκτήσουμε έτσι ισχύ έναντι των δανειστών μας, και να ανασάνει επιτέλους η παραγωγική οικονομία από φόρους και έκτακτες εισφορές.
Η κοινωνία σε θέση άμυνας
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί οι δυνάμεις της αλλαγής είναι περιορισμένες, κατακερματισμένες και χωρίς φωνή. Στην κοινωνία ενεργοποιούνται τα πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά. Ένας αμυντικός ψευτοπατριωτισμός με κύριο αίτημα τη στάση πληρωμών και την τιμωρία των ενόχων και εκφραστές τα πάσης φύσεως ραμολιμέντα της μεταπολίτευσης. Όσους ποντάρουν στην “επιστροφή στη δραχμούλα” και οραματίζονται την πλήρη εξαγορά της πτωχευμένης Ελλάδας με τις καταθέσεις που “πέταξαν” το τελευταίο δωδεκάμηνο...
Τα πραγματικά ζητούμενα, όμως, είναι ο δημοσιονομικός ορθολογισμός, το άνοιγμα των αγορών εργασίας στους παραδοσιακούς outsiders του σάπιου συστήματος που μας χρέωσε δηλαδή τους νέους, τις γυναίκες και τους μετανάστες, η μετατροπή του κράτους από δεσμοφύλακα και τρόφιμο της πραγματικής οικονομίας σε αποτελεσματική κι ευέλικτη διοικητική μηχανή και η δημιουργία ενός βιώσιμου παραγωγικού προτύπου με έμφαση στην παραγωγή και την εξωστρέφεια και εκφραστές τους νέους εργάτες γνώσης.
Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί η Κυβέρνηση σέρνεται και καθυστερεί να πάρει αποφάσεις. Δεν διαπραγματεύεται με στρατηγικό στόχο και δεν εμπνέει στην κοινωνία αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνη.
Στήνει σκηνικά τρόμου με σκοπό να δικαιολογήσει αυτονόητα μέτρα ενάντια στο πλαδαρό πελατειακό κράτος και, επιχειρώντας ανανέωση της εντολής της μέσα από επικοινωνιακά δημοψηφίσματα, επιτείνει και διαιωνίζει την κρίση.
Αγανακτισμένοι αλλά αισιόδοξοι
Είμαστε αγανακτισμένοι. Ναι είμαστε. Δεν είμαστε όμως απαισιόδοξοι. Ούτε παραιτούμαστε από το φυσικό μας δικαίωμά να διαμορφώσουμε το μέλλον μας σ' αυτή τη χώρα.
Εκτιμούμε ότι το τέλος της κρίσης θα μας βρει νικητές. Το καθεστώς που στήθηκε μεταπολιτευτικά καταρρέει χάνοντας την υλική βάση στην οποία στηρίχτηκε παραδοσιακά. Οι ταμπέλες των βασικών θεσμών, κόμματα, μίντια, συνδικάτα, μπορεί να μην αλλάξουν, το περιεχόμενο τους όμως θα υποστεί δραστική αλλαγή. Είναι ζήτημα χρόνου.
ΑΠΟ- G700 -news247
Ελληνίκη οικονομία
..αν τα 50 λεπτά σας φαίνονται πολλά,σκεφτείτε πόσα 50λεπτα έχουμε σπαταλήσει
βλέποντας την έμμισθη προπαγάνδα τους,θεωρώντας οτι μας πληροφορούν..
Άνεργοι δημοσιογράφοι
Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011
Τρίτη 7 Ιουνίου 2011
Τολμήστε!
Το κείμενο......
...και δύο σχόλια tsak-giorgis και old boy (απο τούς αριθμούς και τις τεχνικές)
...δώρο το κουτί της Πανδώρας (πατάμε κάτω δεξιά-i want to wait-και περιμένουμε λιγάκι)
...και δύο σχόλια tsak-giorgis και old boy (απο τούς αριθμούς και τις τεχνικές)
...δώρο το κουτί της Πανδώρας (πατάμε κάτω δεξιά-i want to wait-και περιμένουμε λιγάκι)
Κυριακή 5 Ιουνίου 2011
STREET BEATBOX AND VOICE LOOP
Δείτε τι δημιουργεί ο άνθρωπος με μία απλή κονσόλα και την φωνή του.
Ολους τους ήχους του κομματιού τους γράφει στην κονσόλα με την φωνή του στην αρχή.
Το τραγούδι αφιερώνεται στους αγανακτισμένους της κάτω πλατείας.
dubfx - street beatbox and voice loops by ChillClub
Ολους τους ήχους του κομματιού τους γράφει στην κονσόλα με την φωνή του στην αρχή.
Το τραγούδι αφιερώνεται στους αγανακτισμένους της κάτω πλατείας.
dubfx - street beatbox and voice loops by ChillClub
Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011
Περί της Αμεσοδημοκρατικής Λήψης Αποφάσεων
Στο site ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ εχει ανοιξει μια συζητηση με θεμα : Περί της Αμεσοδημοκρατικής Λήψης Αποφάσεων .Εχει μεγαλο ενδιαφερον να το δειτε....
Γειά χαρά αδέρφια,
Έγραψα ένα κείμενο για την Αμεσοδημοκρατική λήψη αποφάσεων, δηλαδή για το πώς μπορεί μια κοινωνία να λειτουργεί με μια άμεση νομοθετική εξουσία. Το κείμενο αυτό το μοίρασα και στη Συνέλευση της 31/5 σε 100 περίπου αντίτυπα (διάολε, είναι ακριβές οι φωτοτυπίες!). Πρόθεσή μου είναι να γίνει διάλογος, σε καμία περίπτωση δεν ευαγγελίζομαι ότι αυτό το κείμενο είναι "η" λύση του προβλήματος. Γι' αυτό άλλωστε δεν το έθεσα προς ψήφιση στη Συνέλευση. Ας συζητήσουμε εδώ κι ας ετοιμάσουμε συλλογικά μια ακόμα καλύτερη πρόταση!
Η σημασία των Συνελεύσεων αυτών είναι κομβική για την επιτυχία του Κινήματος, γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να αμφισβητηθεί το σημερινό σύστημα ουσιαστικά. Όχι να φύγει ο Γιωργάκης (για να έρθει ο Αντώνης), αλλά να περάσουμε σε μια μορφή Συμμετοχικής Άμεσης Δημοκρατίας, με τη Βουλή να παραχωρεί ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας της στις Συνελεύσεις. Ό,τι περίπου δηλαδή έγινε με τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη, με τον Ολιγαρχικό Άρειο Πάγο να εκχωρεί ένα ολοένα αυξανόμενο κομμάτι της λήψης των αποφάσεων στην Εκκλησία του Δήμου.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες της λειτουργίας της Συνέλευσης έγινε προφανές ότι το πιο σημαντικό πρώιμο πρόβλημα που έχει να λύσει αυτό, όπως και κάθε άλλο Δημοκρατικό κίνημα, είναι ο τρόπος λήψης των αποφάσεων. Πώς μπορούμε να συναποφασίζουμε; Μπορεί μια Συνέλευση μερικών χιλιάδων να παίρνει de jure αποφάσεις που αφορούν πολύ περισσότερους; Πώς μπορεί να λειτουργήσει μια κοινωνία χωρίς αντιπροσώπους;..................Περισσοτερα εδω
Γειά χαρά αδέρφια,
Έγραψα ένα κείμενο για την Αμεσοδημοκρατική λήψη αποφάσεων, δηλαδή για το πώς μπορεί μια κοινωνία να λειτουργεί με μια άμεση νομοθετική εξουσία. Το κείμενο αυτό το μοίρασα και στη Συνέλευση της 31/5 σε 100 περίπου αντίτυπα (διάολε, είναι ακριβές οι φωτοτυπίες!). Πρόθεσή μου είναι να γίνει διάλογος, σε καμία περίπτωση δεν ευαγγελίζομαι ότι αυτό το κείμενο είναι "η" λύση του προβλήματος. Γι' αυτό άλλωστε δεν το έθεσα προς ψήφιση στη Συνέλευση. Ας συζητήσουμε εδώ κι ας ετοιμάσουμε συλλογικά μια ακόμα καλύτερη πρόταση!
Περί της Αμεσοδημοκρατικής λήψης αποφάσεων
«Τρόχισε ‘κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’αρέσουν…»
Ν. Καββαδίας
Τις τελευταίες μέρες γίναμε όλοι μάρτυρες μιας ιστορικής όσο και ελπιδοφόρας εξέλιξης: Το φάσμα ενός αυτό-οργανωμένου, μη ιεραρχικού κινήματος πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη! Στην Ελλάδα,οι Συνελεύσεις του Συντάγματος (και των άλλων πλατειών) αποτελούν, κατ’ εμέ, το πιο εκπληκτικό μέρος αυτής της κίνησης, αφού τέτοιου μεγέθους προσπάθεια Αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης της δράσης μιας ομάδας ανθρώπων είναι πρωτοφανής για τα Ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον από την εποχή της Κατοχής (της Γερμανικής ή της… Ρωμαϊκής, ανάλογα με τα ιστορικά γούστα του καθενός)…Η σημασία των Συνελεύσεων αυτών είναι κομβική για την επιτυχία του Κινήματος, γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να αμφισβητηθεί το σημερινό σύστημα ουσιαστικά. Όχι να φύγει ο Γιωργάκης (για να έρθει ο Αντώνης), αλλά να περάσουμε σε μια μορφή Συμμετοχικής Άμεσης Δημοκρατίας, με τη Βουλή να παραχωρεί ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της εξουσίας της στις Συνελεύσεις. Ό,τι περίπου δηλαδή έγινε με τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη, με τον Ολιγαρχικό Άρειο Πάγο να εκχωρεί ένα ολοένα αυξανόμενο κομμάτι της λήψης των αποφάσεων στην Εκκλησία του Δήμου.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες της λειτουργίας της Συνέλευσης έγινε προφανές ότι το πιο σημαντικό πρώιμο πρόβλημα που έχει να λύσει αυτό, όπως και κάθε άλλο Δημοκρατικό κίνημα, είναι ο τρόπος λήψης των αποφάσεων. Πώς μπορούμε να συναποφασίζουμε; Μπορεί μια Συνέλευση μερικών χιλιάδων να παίρνει de jure αποφάσεις που αφορούν πολύ περισσότερους; Πώς μπορεί να λειτουργήσει μια κοινωνία χωρίς αντιπροσώπους;..................Περισσοτερα εδω
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Τα πνευματικά δικαιώματα για εικόνες ,φωτογραφίες ,κείμενα και βίντεο ,πού αναρτώνται στο παρόν ιστολόγιο,ανήκουν αποκλειστικά στούς δημιουργούς τους
