πλατεια...

Διαπιστώνω ότι είναι ευκολότερο να πάει κάποιος στην Αθήνα με τα πόδια παρά
να οργανωθεί μια ανοιχτή από όλες τις απόψεις συζήτηση στη Ν. Λακωνία.Φαίνετε εδώ
ο πάγος έχει πήξει γιά τα καλά και δεν επιτρέπει τη κίνηση ούτε στη φαντασία. Είναι
όμως ευκαιρία το κίνημα της πλατείας να παραδειγματίσει κάποιους φορείς π.χ. τους
πολιτιστικούς συλλόγους της περιοχής, ώστε να μαζέψουν τα μοναχικά παιδιά που
παντού υπάρχουν και θέλουν να κραυγάσουν τώρα πιο δυνατά από ποτέ।
Παντα η Δημοκρατία έστελνε στο περιθώριο τις διαφορετικές επιλογές που έβγαιναν
έξω από το πλαίσιό της, όμως τώρα οι χρονίζουσες αδυναμίες της έχυσαν τη καρδάρα
ώστε πλέον η σιωπή να ισοδυναμεί με νεύρωση. Αφού πλέον απομυθοποιήθηκαν οι
ειδήμονες σε Ελλαδικό και τοπικό επίπεδο, ο καθένας ας αποκτήσει την αυτοπεποίθηση
που ίσως του λείπει γιά να κραυγάσει ελεύθερα και δυνατά σαν πρωταγωνιστής στη
ταινία της ζωής του।
Κάποιοι άλλοι δίδαξαν ότι όλοι οι δρόμοι του ελεύθερου και κοινωνικού ανθρώπου
περνούν από την <<αγορά>> γιά να συνεχίσουν πιό πέρα. Αν θέλουμε να έχουμε κάποια
πολιτιστική, έστω μακρυνή, σχέση μαζί τους , ας κραυγάσουμε μιά φορά όλοι μαζί,
μήπως και γίνουμε άνθος αρούρης।
Οι πολιτιστικοί σύλλογοι είναι ο μόνος υπαρκτός παγωμένος φορέας που μπορεί να
σπρώξει τα πράγματα σε συζήτηση ποικίλου περιεχομένου, κοινωνικού, πολιτικού
αγροτικού , διαδικτυακού κ.λ. χωρίς κομματικές αγκυλώσεις।
Γιά να μη μας φτύσει η πλατεία.